ពលរដ្ឋខ្មែរអាមេរិកាំងស្វះស្វែងរកជំនួយគាំទ្រពីសភាសហរដ្ឋអាមេរិកដើម្បីជួយដល់កម្មវិធីលើកកម្ពស់សុខមាលភាពជនអន្តោប្រវេសន៍ ឬជនភៀសខ្លួនខ្មែរជាច្រើនសែននាក់ដែលគេចខ្លួនពីប្រទេសកម្ពុជាក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមមកកាន់ប្រទេសអាមេរិក។
«ខ្មែរយើងមកសហរដ្ឋអាមេរិក៣០ឆ្នាំហើយ។ សហរដ្ឋអាមេរិកអត់បានដឹងថាខ្មែរយើងមានជំងឺអ្វីខ្លះ ទេ។ ហើយខ្ញុំចង់ជម្រាបថាកាលកំពុងរស់នៅក្នុងសឹកសង្គ្រាមខ្មែរយើង មានការបង្រៀនមួយគឺថា កាលណាយើងនិយាយគឺថាយើងត្រូវស្លាប់ដូច្នេះមកដល់ សហរដ្ឋអាមេរិក ដែលជាស្រុកថ្មីមួយរបស់យើងហ្នឹងគឺថាវប្បធម៌របស់គេគឺថាកាលណា យើងអត់និយាយក៏យើងស្លាប់។ដូច្នេះហើយបានជាយើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នាព្រមទាំង បងប្អូនខ្មែរយើងទាំងអស់ធ្វើការនៅសហរដ្ឋអាមេរិកនេះបានរួមគ្នាថាទៅជួបសភាយើង ដើម្បីបង្រៀនគេថា នរណាជាជនជាតិខ្មែរ។ បើមិនអញ្ចឹងទៅគេអត់ស្គាល់យើងទេ»។
គម្រោងនេះផ្តួចផ្តើមគំនិតដោយលោក ស្រី គួច ធានវី នាយិកាសមាគមគាំទ្រ សុខភាពខ្មែរ មកពីរដ្ឋ Connecticut និង លោកស្រី Dani Morton សកម្មជនម្នាក់ មកពីទីក្រុង Seattle រដ្ឋវ៉ាស៊ីនតោន ហើយនឹងបណ្តាញអង្គការផ្សេងៗទៀត។ សកម្មជនទាំងពីរ បានធ្វើដំណើរមកកាន់រដ្ឋធានី Washington DC ចុងសប្តាហ៍ មុនដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានការគាំទ្រពី អ្នកមានមុខមាត់ផ្សេងទៀតផងដែរ។ ជាពិសេស នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំរៃអង្គាសប្រាក់មួយដែលរៀបចំដោយ អង្គការ Refugee International កាលពីល្ងាចថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ក្នុងពេលប្រារព្ធខួបលើក ទី៣២ របស់អង្គការនេះផងដែរ។ សកម្មជនទាំងពីរ គ្រោងនឹងជួបជាមួយ សមាជិក ឬបុគ្គលិក សភា នៅថ្ងៃ២៤ ដល់ ថ្ងៃទី២៥ ឧសភានេះដើម្បីបញ្ចុះ បញ្ចូល និង ផ្តល់ការបង្រៀនអំពីផលវិបាកនានាដែលពលរដ្ឋខ្មែរអាមេរិកាំង កំពុងជួបប្រទះ។
លោកស្រី ធានវីមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តបាត់ដំបងបានភៀសខ្លួនមកកាន់សហរដ្ឋអាមេរិកតាំងពីឆ្នាំ១៩៨១តាមរយៈជំរំខាវអ៊ីដាង ប្រទេសថៃ ហើយមករស់នៅក្នុងរដ្ឋ Connecticut ។ លោក ស្រីបានអះអាងថា ពលរដ្ឋខ្មែរឬជនភៀសខ្លួនខ្មែររាប់ម៉ឺន សែននាក់ ដែលបានគេចចេញពីសម័យសង្គ្រាមមកកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក មានជំងឺជាច្រើនដូចជា ទឹកនោមផ្អែម ជំងឺផ្លូវចិត្ត ជំងឺឡើងឈាម ជាដើម។ សមាគមរបស់លោកស្រីត្រូវគេដឹងថាបានបើកជួយពលរដ្ឋខ្មែរតាំងពីឆ្នាំ១៩៨២ម្ល៉េះ ដោយមានជំនួយពីអសប នឹង ពីទីភ្នាក់ងារសុខាភិបាលរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកាផងដែរ។
លោក ស្រី ដានី ម័រតុន សកម្មជនម្នាក់ដែលធ្វើការជិតដិតជាមួយនឹងបញ្ហាខ្មែរ បានថ្លែងថាគំនិតផ្តួចផ្តើមក្នុងការជួបក្រុមសមាជិកសភាគឺមួយផ្នែកដើម្បីស្វែងរក ថវិកាដើម្បីគាំទ្រដល់គម្រោងនានាដែលត្រូវជួយពលរដ្ឋខ្មែរតាមសហគមន៍នានា ក្នុងប្រទេសអាមេរិក។
«មានការលំបាកគ្រប់ផ្នែក ដែលយើងបានឃើញនៅក្នុងសហគមន៍ខ្មែរ សំខាន់ បំផុតគឺផ្នែកមិនចេះភាសា (អង់គ្លេស) មិនដឹងពីរបៀបរបបទាក់ទង»។
លោកស្រីបានកត់សម្គាល់ថាពលរដ្ឋខ្មែរមានទំនាក់ទំនងតែជាមួយអាជ្ញាធរថ្នាក់ មូលដ្ឋាន តែមិនមែនថ្នាក់ជាតិទេដែលពលរដ្ឋខ្មែរទាំងអស់ត្រូវធ្វើកិច្ចការរួមគ្នា សាមគ្គីគ្នាដើម្បីធ្វើការជួយដល់ពលរដ្ឋខ្មែរ ជាអតីតជនភៀសខ្លួន។
លោកស្រី ដានី ម័រតុនធ្លាប់ជាជនភៀសខ្លួនខ្មែរនៅជំរំខាវអ៊ីដាងដែរ មុនធ្វើដំណើរមកកាន់សហរដ្ឋអាមេរិកកាលពីឆ្នាំ១៩៨១។ លោកស្រីមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តមណ្ឌលគីរី៕
