ពិព័រណ៍រូបចម្លាក់ស្នាដៃសំរិទ្ធខ្មែរដែលមានឈ្មោះថា “អាទិទេពក្រុងអង្គរ”កំពុងបើកឱ្យភ្ញៀវចូលទស្សនានៅសារៈមន្ទីរ Sackler នាទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនរហូតដល់ដើមឆ្នាំ២០១១។
ស្របពេលជាមួយគ្នានេះដែរមានការប្រគុំតន្រ្តីដែលជាទំនុកនិពន្ធរបស់លោក អ៊ឹង ជិនណារី អ្នកនិពន្ធខ្មែរ អាមេរិកាំងដ៏ល្បីឈ្មោះម្នាក់ដើម្បីអបអរដល់ការតាំងពិព័រណ៍នេះផងដែរ។
លោកម៉ែន គឹមសេងបានចូលរួមក្នុងការប្រគុំតន្រ្តីនេះ សូមជូនសេចក្តីរាយការណ៍ដូចតទៅ៖
សូរសំឡេងដ៏គ្រលួចដែលចេញមកពីខ្លុយដែលជាឧបករណ៍ភ្លេងបស្ចឹមប្រទេសបូករួមជាមួយនិងសំឡេងព្យ៉ាណូ វីយូឡុង និងហ្គីតា ដែលប្រគុំទៅតាមទំនុកបទភ្លេង ដែលនិពន្ធដោយលោកអ៊ឹង ជិនណារី បានអូសទាញ អង្រួនបេះដូងអ្នកចូលរួមទស្សនាការប្រគុំតន្រ្តីក្នុងរាត្រីដ៏កម្រនៅកណ្តាលទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនឹងទឹកដៃនិពន្ធដ៏ល្អឯករបស់អ្នកនិពន្ធទំនុកភ្លេងជាតិខ្មែរអាមេរិកាំងដែលទស្សនិកជនភាគច្រើនបានឮជាលើកដំបូង។
ការប្រគុំតន្ត្រីកាលពីរាត្រីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍នៅសារៈមន្ទីរ Sackler កន្លងមកនេះគឺដើម្បីជាការចូលរួមដល់ការតាំងពិព័រណ៍ស្នាដៃសំរិទ្ធខ្មែរដែលបានយកមកពីសារៈមន្ទីរជាតិកម្ពុជា។ ការប្រគុំតន្រ្តីនេះធ្វើឡើងដោយក្រុមដែលមានឈ្មោះថា "Da Capo Chamber Players”។
លោកអ៊ឹង ជិនណារីបានរៀបរាប់ពីខ្លឹមសារនៃការនិពន្ធបទភ្លេងរបស់លោកប្រាប់វីអូអេថា វាជាការបញ្ចូលគ្នារវាងវប្បធម៌ខ្មែរនិងអ្វីដែលលោកបានរៀនសូត្រពីបស្ចឹមប្រទេស។
“បញ្ហានេះគឺថា វាទាក់ទងទៅនឹងវប្បធម៌ខ្មែរយើង ទាក់ទងខាងតន្រ្តីខ្មែរយើង ហើយពាក្យពេចន៍ ជួនកាល ខ្ញុំប្រើជាបាលី និងសំស្រ្កឹតនិងពាក្យពេចន៍ជាខ្មែរយើង ហើយនិងក្បួនច្បាប់ដែលខ្ញុំបានរៀនចេះនៅបស្ចឹមប្រទេស"។
ការប្រគុំតន្រ្តីនារាត្រីនោះមានចំនួន៥បទដែលជាការនិពន្ធរបស់លោកអ៊ឹង ជិនណារី តាំងពីឆ្នាំ១៩៨៥ ដល់ឆ្នាំ២០០៧ ក្នុងនោះមានទំនុកបទរៀបរាប់ពីចម្រៀងពីកុមារ កងរង្វង់បញ្ចេញពន្លឺជីវិតក្រោយពីមរណៈម្តាយនិងកូន និងពាក្យទំនាយ។
លោក អ៊ឹង ជិនណារីបញ្ជាក់ពីខ្លឹមសារសំខាន់នៃតន្រ្តីរបស់លោកថា៖
“សំខាន់គឺចលនាខាងចិត្តមនុស្សដើម្បីសម្រួលចិត្ត និងឱ្យមានឧត្តមគតិ និងមានសណ្ឋានជាភាពសុខសាន្ត”។
លោក អ៊ឹង ជិនណារីត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ជាទូទៅថា ជាអ្នកដែលបានច្របាច់បញ្ចូលគ្នានូវឧបករណ៍ភ្លេង ទស្សនទាន និងសូរសំឡេងភ្លេងមកពីបណ្តាប្រទេសលោកខាងកើតមកបញ្ជូលគ្នាជាមួយបស្ចឹមប្រទេស ដើម្បីឱ្យចេញទៅជាស្នាដៃមួយដែលមានលក្ខណៈដូចធម្មជាតិទាំងស្រុង បើទោះបីជាមានសមាសធាតុខុសគ្នាក៏ដោយ។
បទភ្លេងរបស់លោកបានធ្វើឱ្យកន្រ្តាក់អារម្មណ៍ទស្សនិកជនខ្មែរនិងអាមេរិកាំងឱ្យមានមនោសញ្ចេតនាអណ្តែតទៅតាមសាច់រឿងដែលម្តងបង្ហាញភាពក្រៀមក្រំនិងភាពស្រងេះស្រងោចនិងម្តងបង្ហាញនូវក្តីរីករាយ។
លោកស្រីច័ន្ទ លីនដា បានប្រាប់វីអូអេ សំឡេងសហរដ្ឋអាមេរិកក្រោយពីបានស្តាប់ភ្លេងនោះ ថា៖ “ខ្ញុំស្តាប់ទៅកន្លែងខ្លះដូចជាមានភាពក្រៀមក្រំ ហើយគឺកន្លែងចុងក្រោយគាត់មានសូត្រ នមោតស្សៈ”។
ចំណែកលោកស្រី Beverly Hong Fincher ដែលបានស្តាប់តន្រ្តីនេះជាលើកដំបូងបានបញ្ជាក់ថា វាជាលើកទីមួយហើយដែលលោកស្រីបានឃើញនូវការបញ្ចូលគ្នារវាងសំឡេងមនុស្សនិងតន្រ្តី។
“នេះជាក់ច្បាស់ណាស់ថា វាជាតន្រ្តីថ្មីខ្លាំងណាស់។ វាមិនដូចបទភ្លេងថ្មីៗដទៃទៀតទេ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថា នេះពិតជាតន្រ្តីថ្មីមួយ"។
រីឯលោក Brian Silver អ្នកឯកទេសតន្រ្តីរបស់វីអូអេសំឡេងសហរដ្ឋអាមេរិកដែលបានចូលរួមស្តាប់ការប្រគុំតន្រ្តីនោះ បានបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍រំភើបរបស់លោកថា មានម្តងៗលោកបះសក់ដោយសារទេពកោសល្យនៃការប្រើសំឡេង និងស្ទើរតែស្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារភាពកម្សត់នៃបទភ្លេង។ លោកបានបន្ថែមថា ទំនុកភ្លេងមួយដែលមានចំណងជើងថា ”ម្តាយនិងកូន” ដែលសម្តែងដោយលោកស្រី Susan Ung ភរិយារបស់លោកអ៊ឹង ជិនណារី ពិតជាធ្វើឱ្យលោកទប់មិនកោតសរសើរមិនបាន។
“ខ្ញុំមិនដែលឃើញការសម្តែងបែបនេះទេដែលមានតន្រ្តីករសម្តែងដោយសូរសំឡេងពីរកម្រិតក្នុងពេលតែមួយ។ យើងក៏មានល្ខោន អូប៉េរ៉ា ឬ ឆាកកំប្លែងដែលអ្នកនឹងឃើញគេច្រៀងនិងសម្តែង ប៉ុន្តែបានឮកម្រិតរលកសំឡេងពីរដែលច្របាច់បញ្ចូលគ្នា ហើយជួនកាលសំឡេងគាត់ហួចគឺស្របតាមអ្វីដែលគាត់កំពុងបញ្ចេញសំឡេងក្នុងកម្រិតសំឡេងខ្ពស់ ហើយចំណុចមួយទៀតគឺសំឡេងប្រទាក់គ្នាដោយសំឡេងខ្ពស់របស់គាត់សំឡេងកម្រិតទាប។ នោះគឺជាផ្នែកមួយដ៏អស្ចារ្យ"។
ក្រៅពីការប្រគុំតន្រ្តីលើកនេះ សារៈមន្ទីរ Sackler ក៏នឹងរៀបចំកម្មវិធីសិល្បៈមួយចំនួនទៀតនៅ ខែសីហាខាងមុខសម្រាប់អបអរដល់ការដាក់តាំងពិព័រណ៍ស្នាដៃសំរិទ្ធនេះផងដែរ៕