បាត់ដំបង — កញ្ញា ចាន់ ស៊ីណេត ធ្លាប់បានគិតថា មណ្ឌលកុមារកំព្រា ជាកន្លែងដែលផ្តល់ការរស់នៅ និងអនាគតប្រសើរសម្រាប់នាង ប៉ុន្តែគំនិតនេះបានផ្លាស់ប្តូរ បន្ទាប់ពីស៊ីណេតរងការរំលោភបំពានជាច្រើនទម្រង់ពីសំណាក់ប្រធានមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយដែលមានទីតាំងនៅខេត្តបាត់ដំបង។
កំពុងអង្គុយក្នុងក្លឹបក្មេងអង្គការដែលជាកន្លែងផ្តល់ការគាំទ្រដល់យុវជនដែលធ្លាប់ស្នាក់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រា ស៊ីណេត និយាយថា នាងមានបងប្អូន ៥ នាក់ ដោយមានឪពុកម្តាយជាអ្នកដែលមានជីវភាពក្រីក្រជាងគេក្នុងភូមិមួយ នៅខេត្តបាត់ដំបង។ ស៊ីណេត រៀបរាប់បន្តថា ក្រោយឪពុកស្លាប់ដោយសារជំងឺអេដស៍ម្តាយរបស់នាងប្រឈមនឹងជីវភាពយ៉ាងខ្លាំង រហូតសម្រេចថាឲ្យកូនៗទៅស្នាក់នៅក្នុងមណ្ឌលតាមការបញ្ចុះបញ្ចូលរបស់ក្រុមការងារមណ្ឌលកុមារកំព្រាដោយរំពឹងថា ជីវិតរបស់ពួកគេនឹងបានប្រសើរជាងមុន។
«ក្នុងការរំពឹងទុករបស់ពួកយើងពួកយើងសង្ឃឹមថា ជីវិតបានល្អប្រសើរជាងនៅផ្ទះ ដោយសារម្តាយយើងធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ អ៊ីចឹងគាត់អត់មានអ្នកណាគេនៅមើលថែ ហើយអត់មាននរណាគេ អាចនិយាយថា ជួយជាគោលជំហរទំនុកបម្រុងគ្រួសារអ៊ីចឹងហ្នឹងណា៎»។
នៅឆ្នាំ ២០១០ នៅពេលដែលបងប្អូនស៊ីណេតត្រូវយកទៅមណ្ឌលកុមារកំព្រា នាងមានអាយុ ៩ ឆ្នាំ បងៗប្រុសស្រីរបស់នាងមានអាយុជាង ១០ ឆ្នាំចំណែកប្អូនប្រុសពៅរបស់នាងមានអាយុ ៥ ឆ្នាំ។
ស៊ីណេត បានរំលឹកថា នាងសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដែលបានទៅនៅក្នុងមណ្ឌលកុមារពេលនោះ ដោយសារនាងមានអាហារហូប និងមានសម្លៀកបំពាក់ស្អាតៗ។ ប៉ុន្តែពេលស្នាក់នៅទីនោះបានមួយរយៈ ស្ថានភាពនៅទីនោះត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារប្រធានមណ្ឌលឈប់ឲ្យក្មេងៗស្លៀកពាក់ស្អាតបាតដូចមុន ហើយបានបង្ខំឱ្យពួកគេធ្វើស្រែចម្ការ រកត្រី និងវាយដំនៅពេលដែលពួកគេលួចអាហារហូបដោយសារភាពស្រេកឃ្លាន។
«កាលហ្នឹងពួកយើងក្មេងៗឃ្លាន លួចចាប់ត្រី លួចចាប់ត្រីនៅអណ្តូង ប៉ុន្តែក្រោយមកប្រធានអង្គការគាត់វាយ គាត់អត់ឲ្យញ៉ាំទេ។ ព្រោះអីសមិទ្ធផលទាំងអស់នោះ គឺត្រូវតែលក់នៅទីផ្សារ ក្មេងៗគឺមិនឲ្យញ៉ាំទេ។ហើយក្មេងៗដែលនៅទីនោះធ្វើការ រៀនបានតិច ហើយស៊ីអត់ស៊ីឃ្លានទៀត។អ៊ីចឹងនៅពេលដែលយើងនៅទីនោះក្រៅពីញ៉ាំអត់បានដិតដល់ហើយគេវាយធ្វើបាបទៀត។គេវាយធ្វើបាប ហើយមានការគំរាមកំហែងអីអ៊ីចឹង»។
ក្រៅពីការរំលោភកម្លាំងពលកម្ម និងប្រើហិង្សា ក្មេងៗនៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាដែលស៊ីណេតស្នាក់នៅ ត្រូវបានប្រធានមណ្ឌលនោះប្រើដើម្បីទទួលបានជំនួយពីសម្បុរសជន ប៉ុន្តែស៊ីណេតថា ក្មេងៗមិនដែលបានប្រើសម្ភារៈដែលជាជំនួយពីសប្បុរសជនទាំងនោះទេ ដោយសារប្រធានអង្គការបានយកសម្ភារៈទាំងនោះទៅលក់នៅឯផ្សារ។
«មួយឆ្នាំទល់មួយឆ្នាំ យើងពាក់ខោអាវទាល់តែរហែក។ បើសិនជាពួកយើងដែលជាក្មេងពេញវ័យវិញ ជាស្រីៗវិញ សំឡីអនាម័យដែលយើងប្រើ គឺយើងអត់បានប្រើទេ គឺយើងកាត់អាវកាត់អី ក្រណាត់មកធ្វើជាសំឡីអនាម័យ។ សូម្បីតែស្បែកជើងវិញ គឺលក្ខណៈថាស្បែកជើងផ្ទាត់ហ្នឹងគឺយកលួសយកខ្សែមកចងពាក់រាប់ឆ្នាំ»។
យុវតីសម្បុរស្រអែមវ័យ ៣០ ប្លាយរូបនេះបន្តថា នៅពេលនាងមានអាយុជាង ១០ ឆ្នាំ នាងត្រូវបានប្រធានមណ្ឌលទីនោះរំលោភនិងគំរាមមិនឲ្យនិយាយប្រាប់គេ។រហូតមកដល់ពេលនេះ ស៊ីណេត ថា ប្រធានមណ្ឌលម្នាក់នោះកំពុងស្ថិតក្រៅសំណាញ់ច្បាប់ដដែល។
«គាត់អត់មានជាប់ទោសទេ។ សូម្បីតែការបើកមណ្ឌលខុសច្បាប់រំលោភបំពានកុមារ សូម្បីតែករណីរបស់ខ្ញុំអី ក៏អត់មានការដាក់ទោសទណ្ឌលើគាត់ដែរ។ អាហ្នឹងវាគឺជាការសោកស្តាយមួយ។ ដោយសារគាត់ធ្វើខុស ប៉ុន្តែគាត់អត់បានទទួលរងនូវការកាត់ទោសក្នុងផ្លូវច្បាប់ទេ»។
ស៊ីណេត បានចាកចេញពីមណ្ឌលកុមារកំព្រានោះនៅឆ្នាំ ២០១៧ ហើយពេលបច្ចុប្បន្នស៊ីណេត គឺជាអ្នកសម្របសម្រួលក្លឹបយុវជនក្មេងអង្គការកម្ពុជា ស្ថិតក្នុងអង្គការទំនុកចិត្តកុមារកម្ពុជា។ នាងនិយាយថា នៅឆ្នាំ ២០២០ រដ្ឋាភិបាលបានបិទអង្គការនោះ ដោយបានរកឃើញថាបានប្រព្រឹត្តខុសពីគោលការណ៍របស់ក្រសួងសង្គមកិច្ច។
មិនមែនមានតែ ស៊ីណេត ម្នាក់ទេដែលបានឆ្លងកាត់នូវបទពិសោធន៍ជូរចត់ និងខកចិត្តដោយសារការរស់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រា។ ប៉ុន្តែក៏មានយុវជនមួយចំនួនទៀតបានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ស្នាក់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាដោយត្រូវរងហិង្សាការបាក់ទឹកចិត្តនិងការកេងប្រវ័ញ្ចកម្លាំងពលកម្មនេះផងដែរ។
កញ្ញា ហួត ស្រីយ៉ីត អតីតកុមារស្នាក់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាដែរនោះបានប្រាប់ VOAថា បងប្អូនរបស់នាង ៥នាក់ត្រូវបានសាច់ញាតិយកទៅដាក់ក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រានៅពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់នាងស្លាប់ដោយសារជំងឺ នៅពេលនាងមានអាយុ ១០ឆ្នាំ។ អំឡុងពេលដែលស្រីយ៉ីតកំពុងនៅក្នុងមណ្ឌល បងស្រីម្នាក់បានស្លាប់ដោយសារជំងឺ ហើយបងប្រុសម្នាក់ទៀតលួចរត់ចេញពីមណ្ឌល។
ទៅដល់មណ្ឌលកុមារកំព្រា ស្រីយ៉ីត សង្ឃឹមថា នាងនិងបងប្អូននឹងទទួលបានជីវិតល្អប្រសើរ។ ក៏ប៉ុន្តែរយៈពេល ១០ ឆ្នាំ ដែលស្នាក់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រា នាងទទួលបានបទពិសោធន៍ខុសពីអ្វីដែលនាងបានរំពឹងទុកទាំងស្រុង។
ស្រីយ៉ីត ដែលពេលនេះមានអាយុ ២២ឆ្នាំ និងកំពុងរៀនថ្នាក់ចុងភៅផងនោះ ប្រាប់ថា នាងតែងរងនូវសម្ពាធ និងរស់នៅដោយភាពកណ្តោចកណ្តែង រហូតមានបញ្ហាបាក់ទឹកចិត្តក្នុងអំឡុងពេលរស់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រា។
«ពេលដែលយើងរស់នៅក្នុងមណ្ឌលអ៊ីចឹងវាមានសម្ពាធត្រង់ថា អ្នកមើលថែយើងគាត់មិនមែនជាម្តាយបង្កើតរបស់យើងទេ។ អ៊ីចឹងការស្រលាញ់ក៏មិនដូចគ្នា ព្រោះគាត់មានកូនគាត់ក្នុងហ្នឹងដែរ។ ហើយពេលយើងធ្វើខុសអីអ៊ីចឹង គាត់វាយអីអ៊ីចឹងទៅ។ ហើយពេលខ្លះគាត់អត់និយាយជាពាក្យសម្តីប្រដៅយើងទេភាគច្រើនគាត់ប្រើជាអំពើហិង្សា។ លក្ខណៈថាគាត់មើលថែយើង តែមិនមែនដូចកូនបង្កើតរបស់គាត់ ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់។ អ៊ីចឹងទៅវាប៉ះពាល់អារម្មណ៍ផ្លូវចិត្ត»។
ស្រីយ៉ីត សោកស្តាយដែលសម្រេចទៅស្នាក់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រា ហើយមិនទៅនៅជាមួយសាច់ញាតិខាងឪពុក ឬខាងម្តាយ។នាងចង់ឃើញកុមារនៅមណ្ឌលកុមារកំព្រា រស់នៅជាមួយសាច់ញាតិរបស់ពួកគេ ជាជាងរស់នៅមណ្ឌល។
«ខ្ញុំចង់ផ្តាំឲ្យ ដូចជាសាច់ញាតិ ឪពុកម្តាយ ដែលគាត់មុននឹងសម្រេចចិត្តយកកូនមកដាក់ក្នុងមណ្ឌលអីអ៊ីចឹង ឲ្យគាត់បានគិតឲ្យបានវែងឆ្ងាយពីអនាគតរបស់កូនគាត់ កុំឲ្យកូនគាត់ក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដូចជាខ្ញុំ បាក់ទឹកចិត្ត ហើយនិងជួបរឿងអំពើហិង្សាអីអ៊ីចឹងទៅ»។
ចំណែកយុវជន ចាន់ ណាចារ ដែលបានស្នាក់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាកាលពីអាយុ៥ ឆ្នាំ និយាយថា ក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាដែលខ្លួនស្នាក់នៅអស់រយៈពេល៨ ឆ្នាំនោះ តែងមានការប្រើហិង្សាលើកុមារ បង្អត់អាហារ និងមិនបានផ្តល់តម្រូវការមូលដ្ឋានចាំបាច់ផ្សេងៗដល់កុមារនោះទេ។
«ពេលខ្លះធ្វើការហួសកម្លាំង ពេលខ្លះដល់ថ្នាក់ឈឺក៏មានដែរ។ហើយពេលខ្លះពេលយើងទៅលេងស្រែអី ពេលយើងមកវិញព្រលប់ៗ ឃើញយើងចូលអង្គការរៀងព្រលប់ចឹងគេហៅយើងមកសួរ ធ្វើអីធ្វើអ៊ីចឹង។ ពេលខ្លះគេយកខ្សែភ្លើងវាយយើង យករំពាត់វាយយើង ផ្តៅអីហ្នឹង។ ហើយរឿងរៀនអីមិនសូវបានរៀនប៉ុន្មានទេ»។
យុវជនវ័យ ២៥ ឆ្នាំរូបនេះបន្តថាភាគច្រើនក្មេងៗនៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាសុទ្ធតែមានសាច់ញាតិ។ ណាចារ ថា ពួកគេគួរតែរស់នៅជាមួយសាច់ញាតិ ជាជាងរស់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រា។
«ខ្ញុំគិតថារដ្ឋាភិបាលឲ្យគាត់បិទអង្គការ [មណ្ឌលកុមារកំព្រា] ចោល។ ត្រូវជួយតាមសហគមន៍ ឬតាមគ្រួសារវិញល្អជាង ព្រោះបើយើងជួយតាមគ្រួសារ កុមារនឹងបាននៅជាមួយគ្រួសារទៅវាមានភាពកក់ក្ដៅជាង។ដូចជាករណីខ្ញុំអ៊ីចឹង វាពិបាក បើយើងនៅអង្គការវាអត់សូវមានភាពកក់ក្តៅ។ពេលខ្លះគេធ្វើបាបធ្វើអីអ៊ីចឹង»។
លោក ប៉ុន ជេដ្ឋា នាយកអង្គការទំនុកចិត្តកុមារកម្ពុជា (CCT) លើកឡើងថា បើទោះបីជាមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយចំនួនត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជាស្ថាប័នគាំទ្រកុមារ និងយុវជនជំនួសវិញក្តី ក៏នៅតាមមណ្ឌលសេសសល់មួយចំនួននៅតែមានការកេងប្រវ័ញ្ច ការប្រើហិង្សា និងការរំលោភបំពានផ្សេងៗនៅឡើយ។
លោក ប៉ុន ជេដ្ឋា បន្ថែមថា កុមារអាចទទួលបានការអភិវឌ្ឍល្អបំផុតនៅពេលដែលពួកគេរស់នៅជាមួយគ្រួសារ និងសាច់ញាតិដោយសារពួកគេត្រូវការភាពកក់ក្តៅ និងមនុស្សជាគំរូសម្រាប់អនាគតរបស់ពួកគេ។
«កុមារគឺអភិវឌ្ឍន៍បានល្អបំផុតនៅពេលដែលពួកគេរស់នៅជួបជុំជាមួយគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ហើយកុមារត្រុវការអ្នកមើលថែតែមួយទេ។ ចង់និយាយថាមនុស្សដដែល មនុស្សតែមួយ មិនមែនព្រឹកអ្នកផ្សេង ល្ងាចអ្នកផ្សេង យប់អ្នកផ្សេងទេ។ ហើយគ្រួសារជាកន្លែងដែលល្អបំផុតសម្រាប់ការចិញ្ចឹមកុមារទាំងអស់»។
លោក ប៉ុន ជេដ្ឋា បន្ថែមថា ការធំធាត់ក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រា ឬមណ្ឌលថែទាំ ធ្វើឲ្យកុមារប៉ះពាល់ដល់សុខភាពផ្លូវចិត្តបញ្ហាក្នុងការបង្កើនការទំនាក់ទំនងពីកុមារ ទៅជាមនុស្សពេញវ័យ ការអភិឌ្ឍរាងកាយ និងខួរក្បាលមានភាពយឺតយ៉ាវជាដើម។
នាយកអង្គការទំនុកចិត្តកុមារកម្ពុជារូបនេះបន្ថែមថា ជម្រើសចុងក្រោយបំផុតមុនពេលដែលកុមារត្រូវបញ្ជូនទៅមណ្ឌលកុមារកំព្រា គឺកុមារអាចរស់នៅជាមួយសាច់ញាតិ មិត្តភក្តិរបស់សាច់ញាតិ អ្នកជិតខាង និងសហគមន៍ជាដើម។ វិធីសាស្រ្តនេះអាចធ្វើទៅបានលុះត្រាតែរដ្ឋាភិបាល និងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធផ្តល់ការគាំទ្រទៅពួកគេ ជាសម្ភារៈ ថវិកា និងបច្ចេកទេស។
សម្រាប់មណ្ឌលកុមារកំព្រាដែលនៅសេសសល់សម្រាប់កុមារដែលគ្មានជម្រើសលោក ប៉ុន ជេដ្ឋា និយាយថា រដ្ឋាភិបាលគួរតែធានាថាមណ្ឌលទាំងនោះមានកម្រិតស្តង់ដាខ្ពស់បំផុត។
«បើសិនជារដ្ឋ ឬអ្នកពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗបានបង្កើតគោលការណ៍ហ្នឹងជាវិធានសម្រាប់ធានាថាមណ្ឌលកុមារកំព្រាទាំងអស់ហ្នឹងគាត់បានដើរតាមខ្ញុំគិតថាជាការមួយល្អប្រសើរថែមទៀតសម្រាប់ឲ្យមណ្ឌលថែទាំដែលនៅមាន ឲ្យគាត់ធ្វើការងារកាន់តែប្រសើរឡើង។ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថាខាងមុខទៅវានឹងអស់ ឬក៏តិចទៅៗនៃមណ្ឌលកុមារកំព្រា មានន័យថា នៅមានតិចតួច ហើយអាតិចតួចហ្នឹងគឺជាមណ្ឌលដែលល្អបំផុត»។
បើតាមរបាយការណ៍របស់ក្រសួងសង្គមកិច្ចចេញកាលពីខែមីនា ឆ្នាំ ២០១៦ ស្តីពីការកំណត់ទីតាំងមណ្ឌលថែទាំជំនួស បញ្ជាក់ថា កុមារភាគច្រើនដែលនៅមណ្ឌលថែទាំ មិនមែនជាកុមារដែលកំព្រាឬត្រូវបានគេបោះបង់នោះទេ។ ពួកគេជាកុមារមកពីគ្រួសារងាយរងគ្រោះដែលឪពុកម្តាយ ឬសាច់ញាតិរបស់ពួកគេបានយកទៅដាក់ទីនោះដើម្បីសម្រាលបន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុ។
របាយការណ៍ដដែលនោះបន្ថែមថា កុមារក្នុងមណ្ឌលងាយប្រឈមនឹងការរំលោភបំពាន និងការប្រើហិង្សា។ ហើយការរស់នៅក្នុងមណ្ឌលអាចបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ទៅលើការអភិវឌ្ឍផ្នែកសង្គម ផ្លូវកាយ សតិបញ្ញា និងផ្លូវចិត្តរបស់កុមារហើយមានផលប៉ះពាល់រយៈពេលវែងក្នុងជីវិតរស់នៅពេលពួកគេពេញវ័យ។
លោក តូច ចាន់នី អគ្គនាយកនៃអគ្គនាយកដ្ឋានបច្ចេកទេស ក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា ប្រាប់ VOA ថា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៧ មក ក្រសួងសង្គមកិច្ចបានរៀបចំវិធានការកាត់បន្ថយមណ្ឌលកុមារកំព្រា ដោយបញ្ចូលពួកគេឲ្យទៅរស់នៅក្នុងសហគមន៍ ឬក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេវិញ។
លោកថា មណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយចំនួនបាននិងកំពុងមានការប្រើប្រាស់អំពើហិង្សា និងការកេងប្រវ័ញ្ចផ្សេងៗ រហូតមានការដកប្រធានមណ្ឌលនិងយកមកអប់រំជាបន្តបន្ទាប់ផងដែរ។
«ព្រោះរឿងហេតុអស់ហ្នឹងហើយបានយើងមិនចង់ឲ្យមានការចិញ្ចឹមក្មេងក្នុងមណ្ឌល។ វាមានការរំលោភបំពាន វាមានអំពើហិង្សា កេងប្រវ័ញ្ច ឧទាហរណ៍អ៊ីចឹង។ វានៅតែមានហ្នឹងគ្រាន់តែតិច ហើយនិងច្រើនតែប៉ុណ្ណឹងទេ។ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំកំពុងតែតាម។ មានវិធានការតាមមើលតាមទប់ស្កាត់ មិនអនុញ្ញាតឲ្យមានការធ្វើអីផ្តេសផ្តាសបានទេ»។
បើតាមលោក តូច ចាន់នី កាលពីឆ្នាំ ២០១៦ មណ្ឌលកុមារកំព្រានៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជាមានចំនួន ៤០៦ មណ្ឌល កុមារមានជាង ១ ម៉ឺននាក់ តែក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន មណ្ឌលកុមារកំព្រាមានចំនួនប្រមាណជា ១៩០ មណ្ឌលចំណែកកុមារកំព្រាមានប្រមាណជាជាង ៧ ពាន់នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
បន្ទាប់ពីបានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍យ៉ាងគ្រោតគ្រាតក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ស៊ីណេត នៅតែរំពឹងថាក្មេងៗដទៃទៀតនឹងមិនជួបរឿងដ៏សោកសង្រេងដូចជានាងនោះទេ។
«ចាស់ៗពីសម័យមុនគាត់គិតថាមណ្ឌលកុមារកំព្រាហ្នឹងហើយវាជាជម្រើសតែមួយគត់សម្រាប់កុមារដែលពួកគាត់ពេលមានបញ្ហាគាត់គួរតែនៅហ្នឹងទៅដើម្បីបានអនាគតល្អ។តែធាតុពិតដូចអ្វីដែលខ្ញុំបានជួប ខ្ញុំអាចអះអាងថា វាខុសពីការរំពឹងទុក»។
ដោយសារឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ស្រដៀងគ្នា អតីតអ្នករស់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាទាំងនេះ ព្រមទាំងយុវជនមួយចំនួនទៀតដែលរស់នៅខេត្តបាត់ដំបង បានបង្កើតគំនិតមួយដើម្បីផលិតសារជាសំឡេង (podcast)ឈ្មោះថា ក្មេងអង្គការ។
គោលបំណងនៃផតខាសថ៍នេះ គឺដើម្បីចែករំលែកបទពិសោធន៍ដែលពួកគេបានឆ្លងកាត់ និងលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងរបស់ឪពុកម្តាយ និងចាស់ទុំក្នុងសហគមន៍អំពីបទពិសោធន៍របស់កុមារ ពេលរស់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រា និងដើម្បីជួយទប់ស្កាត់ការជួញដូរទាសករសម័យថ្មីតាមមណ្ឌលកុមារកំព្រា។
ស៊ីណេត បានថ្លែងថា៖ «ដោយសារតែពួកយើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដែលបានចាកចេញពីមណ្ឌលថែទាំ ហើយពួកយើងទាំងអស់គ្នាអាចរួមគ្នាដើម្បីមានឥទ្ធិពលទៅលើការតស៊ូមតិសម្រាប់ការបង្កើនការផ្លាស់ប្តូរកំណែទម្រង់ការថែទាំកុមារនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាយើង»៕
