របបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យបានផុតរលត់ជាង៣០ឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែរឿងរ៉ាវនិងបទពិសោធន៍ដ៏ជូរចត់នេះមិនអាចផុតរលត់ពីអារម្មណ៍ជនជាតិខ្មែរអាមេរិកាំងដែលដាក់ពាក្យបណ្តឹងក្នុងសំណុំរឿង០០២នោះទេ។ ពួកគាត់បានរៀបរាប់រឿងវ៉ាវរបស់គេប្រាប់មេធាវីដែលតំណាងឲ្យពួកគេក្នុងសវនាការសំណុំរឿងនេះ។
របបប្រជាធិបតេយ្យបានផុតរលត់ជាង៣០ឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែការចងចាំនូវរឿងរ៉ាវនិងបទរដ្ឋពិសោធន៍ដ៏ជូរចត់មិនបានផុតរលត់នោះទេ។ការនៅឆ្ងាយពីប្រទេសកម្ពុជាគឺជាឩបសគ្គមួយដែលធ្វើឲ្យប្រជាជនខ្មែរអាមេរិកាំងមានការពិបាកក្នុងការតាមដាននិងចូលរួមជាមួយអង្គជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែភាពនៅឆ្ងាយពីអង្គជំនុំជម្រះនេះមិនបានធ្វើឲ្យលោកស្រីពេជ្យ ច័ន្ទថននិងលោកស្រីព្រំរ័ត្នបោះបង់ចោលការដាក់ពាក្យបណ្តឹងទៅករណី០០២នោះទេ។ តាមរយៈអង្គការសិក្សាសង្គមកម្ពុជា លោកស្រីទាំងពីរនិងប្រជាជនខ្មែរអាមេរិកាំង១៦៨នាក់ទៀតបានដាក់ពាក្យបណ្តឹងទៅសាលាក្តីកាត់ទោសមេដឹកនាំខ្មែរក្រហមករណី០០២ តាមរយៈមេធាវីពីមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់យុត្តិធម៌និងការទទួលខុសត្រូវ ដែលតំណាងឲ្យបណ្តឹងរបស់គេ។
នៅក្នុងសិក្ខាសាលា«ពីជនរងគ្រោះក្លាយជាសាក្សី»ដែលរៀបចំឡើងនៅបណ្ណាល័យម៉ាកធ្វេន ទីក្រុងLong Beach រដ្ឋCaliforniaដោយអង្គការសិក្សាសង្គមកម្ពុជាសហការជាមួយនិងមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់យុត្តិធម៌និងការទទួលខុសត្រូវនេះលោកស្រីព្រំ រ័ត្នជាដើមបណ្តឹងរប្បវេណីបាននិយាយប្រាប់អ្នកចូលរួមពីរឿងរ៉ាវរបស់គាត់នៅសម័យខ្មែរក្រហម និងសូមឲ្យតុលាការធ្វើយ៉ាងណាជួយរកយុត្តិធ៌មជូនគាត់ផង។ លោកស្រីបានរៀបរ៉ាប់យ៉ាងដូច្នេះថា៖
«ខ្ញុំនេះវាឲ្យធ្វើការធ្ងន់ណាស់។ ធ្វើការនៅរោងចក្រផងហើយជួនកាលវាឲ្យខ្ញុំទៅភ្ជួរស្រែ។ ខ្ញុំនេះវាឲ្យធ្វើគោ។ វាយកខ្ញុំទៅទឹមធ្វើគោភ្ជួរស្រែ។យើងមនុស្សភ្ជួរទៅវាមិនដូចគោទេ។ កន្លែងខ្លះដីដាច់ ហើយវាឲ្យខ្ញុំកាប់ដីក្នុងទឹកហើយពួកយើងបិទភ្នែក។ យើងកាប់ទៅខ្ចាយភក់ចូលពេញភ្នែក។ ហើយទឹកភក់ចូលត្រចៀក កើតដំបៅ ហើយអត់ថ្នាំអីមើលទេ។ ខ្ញុំឈឺរហូតដល់ចូលអាមេរិកទើបខ្ញុំជាដំបៅហ្នឹង»។
រីឯអ្នកកស្រីពេជ្យ ច័ន្ទថនក៏បាននិយាយរឿងរ៉ាវដ៏ជូចត់របស់គាត់ហើយគាត់មិនចង់ឲ្យតុលាការខ្មែរក្រហមបញ្ឈប់ការកាត់ក្តីត្រឹមករណី០០២ប៉ុណ្ណោះទេ។ លោកស្រីបានប្រាប់ឲ្យដឹងថា៖ «ឥឡូវនេះឮសូរថា នៅឯខាងតុលាការបានទទួលពាក្យបណ្តឹងទាំងអស់គ្នាដែលបានដាក់ទៅ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តថែមទៀត។ តុលាការចង់បញ្ឈប់ត្រឹមពីរសំណុំរឿងហ្នឹងគឺទី១និងទី២។ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យឈប់ទេ។ ខ្ញុំសូមតវ៉ាឲ្យធ្វើបន្តទៀត»។
ការចង់ឲ្យបន្តដំណើរការសាលាក្តីខ្មែរក្រហមបន្ទាប់ពីករណី០០២ត្រូវបានគាំទ្រពីសំណាក់អ្នកចូលរួមសិក្ខាសាលា ហើយអ្នករៀបចំកម្មវិធីបានរៀបចំជាក្រដាស់ស្នាមសម្រាប់អ្នកចូលរួមចុះឈ្មោះនិងចុះហត្ថលេខាគាំទ្រលើសំណើនេះដើម្បីធ្វើជាញត្តិឲ្យមេធាវីបញ្ជូនទៅប្រទេសកម្ពុជា។
អ្នកស្រីមេធាវីនូស៊ីនសាការាទី(Nushin Sarkarati)ដែលជាមេធាវីនៅមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់យុត្តិធ៌ម និងការទទួលខុសត្រូវនិងជាអ្នកតំណាងឲ្យពាក្យបណ្តឹងទាំង១៧០ច្បាប់ បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា៖«នៅសហរដ្ឋអាមេរិកមានខ្មែររួចជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមប្រហែល១៥០០០០នាក់។ ដូច្នេះមានជនរងគ្រោះដោយរបបខ្មែរក្រហមច្រើនណាស់។ សំឡេងរបស់គេមានសារៈសំខាន់ក្នុងការកាត់ទោសនេះ ព្រោះថា វាធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថា គេមានឱកាសទាមទារយុត្តិធម៌។ យុត្តិធម៌នេះអាចឲ្យគេធូរអារម្មណ៍ពីជំងឺផ្លូវចិត្តសល់ពីរបបខ្មែរក្រហម»។
ចំណែកឯអ្នកស្រីបណ្ឌិតនូលក្ខិណានាយិកាប្រតិបត្តិរបស់អង្គការសិក្សាសង្គមកម្ពុជាបានឲ្យដឹងពីកិច្ចការរបស់អ្នកស្រីក្នុងការរៀបចំកម្មវិធីយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ASRIC មានបំណងបង្កើតវិចិត្រសាលមួយដូចដែលខ្ញុំពន្យល់ក្នុងអង្គប្រជុំ។ វាសំខាន់។ បើសាលក្រមមិនសមតាមចិត្តគាត់ កុំឲ្យគាត់អត់ចិត្ត កុំឲ្យបេះដូងគាត់ឈឺម្តងទៀត។ ហើយពួកជនរងគ្រោះគាត់អត់ចង់បានអីច្រើនទេ។ គាត់គ្រាន់តែចង់ឮសូរថា ការឈឺចាប់របស់គាត់ត្រូវតុលាការទទួលស្គាល់ ហើយតុលាការគោរព ឲ្យតម្លៃគាត់ជាមនុស្ស។ កុំឲ្យថាគ្រាន់តែគាត់ជាជនរងគ្រោះ អត់ឲ្យតម្លៃគាត់ជាមនុស្ស។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំយល់ថា បានជោគជ័យខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំបានឃើញលោកអ៊ំ លោកយាយប៉ុន្មាននាក់ គាត់យំ ហើយខ្ញុំមើលឃើញគាត់មានសង្ឃឹមក្នុងភ្នែកគាត់»។
នៅពេលបិទកម្មវិធី អ្នករៀបចំក៏មានជាការស្មូតដើម្បីជាការរំងាប់អារម្មណ៍តានតឹង៕
