សព្វថ្ងៃនេះ មានមធ្យោបាយច្រើនណាស់ដើម្បីទទួលបានមាតិកាសម្រាប់អាន ដូចជាតាមរយៈសៀវភៅអេឡិចត្រូនិច តាមរយៈសំឡេង និងនៅលើក្រដាសបោះពុម្ព។ ក៏ប៉ុន្តែ មានជម្រើសមួយបន្ថែមទៀតដែលគេប្រើប្រាស់នៅឯបណ្ណាល័យសាធារណៈ Gum នៅក្នុងក្រុង Loudoun ក្នុងរដ្ឋ Virginia។ នៅទីនោះ អ្នកគាំទ្រជម្រើសនេះ អាចអានរឿងជាមួយ«មនុស្សសៀវភៅ» ឬ human books។
មនុស្សម្នាបានមកកាន់បណ្ណាល័យ Gum Spring ដើម្បីខ្ចីសៀវភៅ ដូចគ្នាទៅនឹងបណ្ណាល័យផ្សេងៗទៀតនៅទូទាំងប្រទេសដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅទីនេះ ពួកគេក៏អាចស្វែងយល់ពីរឿងរ៉ាវតាមរយៈមនុស្សបានផងដែរ។
ជំនួសឲ្យការបើកទំព័រសៀវភៅជាច្រើនទំព័រពីមួយទៅមួយ អ្នកអានមានពេល២០នាទីសម្រាប់និយាយ សាកសួរ និងអានរឿងជាមួយនឹង«មនុស្សសៀវភៅ»។
«យើងមិនដឹងពីចំនុចខ្លាំងពិតប្រាកដរបស់យើងទេ រហូតទាល់តែយើងត្រូវបានបង្ខំឲ្យធ្វើអ្វី ដែលយើងមិនបានរំពឹងទុកមុនថានឹងប្រឈមមុខជាមួយ»។
អ្នកស្រី Maimah Karmo កវីនិពន្ធហើយក៏ជាមនុស្សសៀវភៅផងដែរនោះ គឺជាអ្នករស់រានមានជីវិតពីជំងឺមហារីកសុដន់ និងជាស្ថាបនិកមូលនិធិ Tiger Lily Foundation ដែលគាំទ្រដល់ស្ត្រីក្មេងៗក្នុងការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរកជំងឺមហារីកសុដន់។
អ្នកអាន៖ «កាលពីនៅក្មេង អ្នកគឺជាជនភៀសខ្លួន តើមានអ្វីដែលបានជួយអ្នកច្រើនជាងគេ នៅពេលអ្នកទទួលបានការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាអ្នកមានជំងឺមហារីក?»
មនុស្សសៀវភៅ៖ «ដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយអញ្ជឹង ខ្ញុំបានរត់គេចខ្លួនពីសង្គ្រាមចំនួនបី។ ខ្ញុំត្រូវបានរន្ទះបាញ់។ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅចុះឡើងៗគ្រប់ទីកន្លែង ពីព្រោះប្រទេសរបស់ខ្ញុំបានជួបនឹងភាពចលាចល។ ដូច្នេះ វាបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យចេះសម្របខ្លួន»។
អ្នកស្រី Karmo បានចាកចេញពីប្រទេសមាតុភូមិលីបេរីយ៉ា (Liberia) របស់អ្នកស្រី ទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក នៅពេលអ្នកស្រីមានអាយុ១៥ឆ្នាំ គឺនៅក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅប្រទេសកំណើតរបស់អ្នកស្រី។ អ្នកស្រីបានចែករំលែករឿងរ៉ាវរបស់អ្នកស្រីនៅក្នុងសៀវភៅមួយក្បាលដែលអ្នកស្រីបានសរសេរ និងនិយាយប្រាប់ដោយផ្ទាល់មាត់ដោយសារអ្នកស្រីផ្ទាល់គឺជា«មនុស្សសៀវភៅ»ផងដែរ។
«ខ្ញុំគិតថា មនុស្សសៀវភៅនេះ មានភាពស៊ីជម្រៅជាងសៀវភៅធម្មតា។ អ្នកអាចមើលឃើញមនុស្សនោះបានពិតប្រាកដ ជាជាងគ្រាន់តែឃើញនៅលើក្របសៀវភៅ។ នៅពេលមានអ្នកណាម្នាក់មកនិយាយជាមួយអ្នក អ្នកអាចបើកទំព័រសៀវភៅនៃជីវិតរបស់ពួកគេ និងអ្នកអាចចូលរួមរំលែកអារម្មណ៍របស់អ្នកទាំងនោះ។ វាគឺដូចជាវេទមន្តអញ្ចឹងសម្រាប់ខ្ញុំ»។
លោក Dennis Fargo ដែលជាអ្នកអានសៀវភៅនៅបណ្ណាល័យមនុស្សនេះ បានយល់ស្របទៅនឹងការលើកឡើងនេះ។
«វាជាវិធីសាស្រ្តថ្មីមួយក្នុងការរៀនអំពីរឿងអ្វីមួយ។ ខ្ញុំគិតថា ការពិតទាំងឡាយអាចឲ្យយើងដឹងបានយ៉ាងលឿនតាមរយៈវិធីនេះ ហើយបានបង្ហាញឲ្យឃើញតាមរយៈទឹកមុខ និងតាមរយៈកាយវិកាចេញពីរឿងរ៉ាវក្នុងសៀវភៅ ដែលនេះបានផ្តល់បទពិសោធន៍យ៉ាងទូលំទូលាយជាងការបើកទំព័រសៀវភៅមួយទំព័រម្តងៗ»។
លោក Fargo បាននិយាយជាមួយមនុស្សសៀវភៅមួយគឺអ្នកស្រី Bobbi Carducci ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅបែបកំណត់ហេតុជីវប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនមួយឈ្មោះថា «ការសារភាពពីអាណាព្យាបាលដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ»។ ក្នុងនាមជាមនុស្សសៀវភៅ អ្នកស្រីបានចែករំលែកបទពិសោធន៍ក្នុងការមើលថែឪពុកក្មេករបស់អ្នកស្រីដែលមានជំងឺវង្វេងវង្វាន់អស់រយៈពេល៧ឆ្នាំនៃជីវិតចុងក្រោយរបស់លោក។
«ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំមានជំងឺប្រកាំង (ឈឺមួយចំហៀងក្បាល)។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តភ្លាមៗជាច្រើនដង។ សក់របស់ខ្ញុំបានជ្រុះ។ ថ្ងៃខ្លះ ខ្ញុំពុំបានគេងទេ ហើយគាត់ក៏ពុំបានគេងដូចគ្នាដែរ។
អ្នកស្រី Carducci និយាយថា អ្នកស្រីចូលចិត្តចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់អ្នកស្រីជាមួយនឹងអ្នកដទៃទៀត។
«មនុស្សស្ទើរតែគ្រប់គ្នាដែលខ្ញុំបាននិយាយជាមួយ ធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ក្នុងការមើលថែអ្នកដទៃ ឬបានស្គាល់អ្នកដែលមានបទពិសោធន៍មើលថែទាំអ្នកដទៃ។ វាពិតជាពិបាកណាស់សម្រាប់អ្នកមើលថែទាំងគេ ហើយវាមានឥទ្ធិពលដល់គ្រួសារពួកគេទាំងមូលទៀត។ នេះប្រហែលជារឿងដ៏ពិបាកបំផុតមួយដែលអ្នកត្រូវទទួលក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ពីព្រោះវាគឺជារឿងដែលមិនអាចដឹងមុនបានទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ វាក៏ជាកាដូមួយផងដែរ។ ពេលវេលាដែលអ្នកចំណាយជាមួយសមាជិកគ្រួសាររបស់អ្នក និងជាមួយមនុស្សដែលអ្នកស្រលាញ់ចូលចិត្ត នៅចំពេលដែលពួកគេឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏លំបាកនិងជួបប្រទះស្ថានភាពមួយដែលបង្ហាញលទ្ធផលយ៉ាងច្បាស់នោះ ទាំងអស់នេះវាពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់។
រឿងរ៉ាវរបស់អ្នកស្រី Carducci ធ្វើឲ្យលោក Fargo គិតថា វាសមហេតុផល។
«ខ្ញុំមានកំហុសដែលគាត់បានរងការឈឺចាប់ ដោយសារខ្ញុំគួរតែជាអ្នកមើលថែគាត់ តែជាក់ស្តែង ខ្ញុំមិនបានមើលថែទេ។ នៅពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំបានដល់ចំណុចចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ ខ្ញុំស្ថិតនៅឆ្ងាយពីគាត់៣០០ម៉ៃល៍។ ដូច្នេះ វាជាបន្ទុករបស់បងស្រីខ្ញុំដែលត្រូវមើលថែរក្សាគ្រួសាររបស់យើង ហើយអ្វីដែលខ្ញុំអាចជួយបងស្រីខ្ញុំបាន គឺបានត្រឹមតែទទួលទូរស័ព្ទ និងទូរស័ព្ទត្រលប់ទៅវិញប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៏ថា ខ្លួនឯងបានធ្វើអី្វដែលអាចធ្វើបានសោះ»។
បណ្ណាល័យមនុស្ស Gum បានទទួលការជំរុញទឹកចិត្តដោយកម្មវិធីស្រដៀងគ្នាមួយដែលអ្នកស្រី Linda Holtslander បានឃើញនៅទីក្រុងហែលស៊ិនគី (Helsinki) ជាទីដែលអ្នកស្រីបានចំណាយពេល៦ខែ ក្នុងឆ្នាំ២០០៩។
«ខ្ញុំបានគិតថា វាគឺជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់មនុស្ស ពេលពួកគេអាចជួប និងសន្ទនាគ្នាដោយផ្ទាល់»។
អ្នកគ្រប់គ្រងប្រព័ន្ធបណ្ណាល័យរូបនេះបានមានប្រសាសន៍ថា ការចែករំលែកភាពរំជួលចិត្ត និងគំនិតផ្សេងៗ នាំឲ្យសមាជិកសហគមន៍កាន់តែមានភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយគ្នា។
«ពួកគេម្នាក់ៗមានរឿងរ៉ាវជាច្រើនដែលគេអាចរៀនសូត្រពីគ្នាទៅវិញទៅមកបាន»។
តាមការអះអាងរបស់បណ្ណារក្ស Carolyn Reagle កម្មវិធីនេះបានបង្ហាញឲ្យឃើញពីការពេញនិយមយ៉ាងខ្លាំង។ «យើងទទួលបានការផ្តល់មតិត្រឡប់ល្អៗជាច្រើន។ មនុស្សជាច្រើនបានប្រាប់យើងថា នេះគឺជាកម្មវិធីបណ្ណាល័យដ៏ល្អបំផុតមួយបើប្រៀបធៀបនឹងបណ្ណាល័យដែលពួកគេធ្លាប់បានទៅ។ យើងបានទទួលការផ្ដល់យោបល់លើសៀវភៅផ្សេងទៀតដើម្បីសាកល្បងនៅឆ្នាំក្រោយ។ មនុស្សដែលមកទីនេះបានណែនាំមិត្តភក្តិ ឬមនុស្សដែលពួកគេស្គាល់ឲ្យមកទីនេះ។ មនុស្សភាគច្រើននិយាយថា នេះជាកម្មវិធីដែលគួរឲ្យរំជួលចិត្តមួយ ហើយវាពិតជាខុសប្លែកពីកម្មវិធីដទៃទៀត»។ អ្នកស្រីសង្ឃឹមថា កម្មវិធីមួយនេះដែលប្រកបដោយការច្នៃប្រឌិត និងអន្តរកម្ម នឹងរីកសាយដល់កម្រិតថ្នាក់ជាតិ គឺទៅដល់បណ្ណាល័យឯទៀតៗនៅទូទាំងប្រទេស៕
ប្រែសម្រួលដោយ ប៉ាវ ហេងឡាលីន
