ពិភពលោកកំពុងមានបញ្ហាបំពុលដោយប្លាស្ទិកយ៉ាងខ្លាំង។ នេះជាបញ្ហាធំដែលយើងត្រូវប្រឈម។ ពិភពលោកទាំងមូលត្រូវការឲ្យប្រទេសនីមួយៗស្វែងរកដំណោះស្រាយដ៏ច្នៃប្រឌិតដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ។ អ្នកការពារបរិស្ថានថ្លែងថា លែងមានពេលដើម្បីគ្រាន់តែនិយាយទៀតហើយ គឺដល់ពេលត្រូវចាត់វិធានការ។
ការធ្វើឲ្យស្ទះប្រព័ន្ធលូទឹក គឺជាសត្រូវលេខ១របស់សាធារណៈជន នេះបើតាមសម្តីរបស់អ្នកការពារបរិស្ថាន។
លោក Amos Wemanya នៃអង្គការ Greenpeace Africa ថ្លែងថា៖ «ការបំពុលដោយប្លាស្ទិក គឺជាបញ្ហាដ៏ធំមួយ ហើយអ្វីដែលបង្កឲ្យមានបញ្ហាដ៏ធំនេះ គឺវត្ថុជ័រដែលគេប្រើតែមួយដងហើយបោះចោល ដែលក្នុងនោះរួមទាំងដបជ័រផងដែរ។ សារធាតុដែលគេយកទៅធ្វើវត្ថុជ័រទាំងនោះ ហៅកាត់ថា P-E-T»។
ប្រទេសកេនយ៉ាបានយកដបជ័រដែលគេប្រើតែម្តងហើយបោះចោលទាំងនោះយកទៅច្នៃជាវត្ថុប្រើប្រាស់ឡើងវិញតែ៣០ភាគរយតែប៉ុណ្ណោះ ក្រៅពីនោះអាចបោះចោលទៅក្នុងទឹក ឬ នៅពាសវាលពាសកាលលើដី។
អ្នកស្រី Lucy Luo Minghui បុគ្គលិករោងចក្រ Weeco ដែលជារោងចក្រច្នៃប្លាស្ទិក ធ្វើជាវត្ថុប្រើប្រាស់ឡើងវិញ ថ្លែងថា៖ «សម្រាប់ក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំ យើងត្រូវការសំបកដបជ័រ៣ពាន់តោនក្នុងមួយខែ។ ក៏ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ យើងទិញបានតែប្រមាណជា ៧៥០ តោនប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួយខែ ដោយសារគ្មានសំបកដបជ័រគ្រប់គ្រាន់ទេ»។
និយាយឲ្យច្បាស់ទៅ សំបកដបជ័រគឺមិនខ្វះនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែបញ្ហាគឺត្រង់ថា សំបកដបជ័រទាំងនោះ កខ្វក់ខ្លាំងពេក រហូតដល់ម្ចាស់រោងចក្រច្នៃប្លាស្ទិកធ្វើជាវត្ថុប្រើប្រាស់ឡើងវិញ មិនទិញយក។
អង្គការ PETCO ជាអង្គការឃ្លាំមើលការច្នៃប្លាស្ទិកធ្វើជាវត្ថុប្រើប្រាស់ឡើងវិញ។ អ្នកស្រី Joyce Gachugi ជានាយិកាគ្រប់គ្រងអង្គការ PETCO ប្រចាំនៅប្រទេសកេនយ៉ា។
អ្នកស្រី ថ្លែងថា៖ «ជាការពិតរបៀបកែច្នៃល្អបំផុត គឺត្រូវមានរោងចក្រផលិតដបជ័រដែលធ្វើពីដបជ័រប្រើប្រាស់រួច។ សូម្បីតែយើងនៅប្រទេសកេនយ៉ានេះយើងចង់ឲ្យមានការកែឆ្នៃធ្វើដបជ័រ ពីដបជ័រដែរ»។
ក្រុមហ៊ុនផលិតផ្លាស្ទិកធំៗ បានបង្កើតអង្គការ PETCO នេះឡើងជា«កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរួមគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង»សម្រាប់ឧស្សាហកម្មច្នៃប្លាស្ទិកធ្វើជាវត្ថុប្រើប្រាស់ឡើងវិញ។ អ្នកស្រី Joyce Gachugi ថ្លែងថា ស្ថានភាពដែលល្អនោះ គឺរោងចក្រនីមួយៗគួរតែច្នៃផលិតផលរបស់ខ្លួនឯងឲ្យក្លាយជាផលិតផលប្រើប្រាស់វិញបាន។
អ្នកស្រី Joyce Gachugi ថ្លែងថា៖ «យើងត្រូវដឹងថា ធនធានរបស់យើងមកពីណា វត្ថុធាតុដើមមកពីណា។ បញ្ហាមួយដែលយើងប្រឈមនៅប្រទេសកេនយ៉ាសព្វថ្ងៃនេះ គឺយើងមិនបានបែងចែកសំរាមទៅតាមប្រភេទឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ដូច្នេះ បញ្ហាដែលមានឥឡូវនេះ គឺមានសំបកដបជ័រដែលកខ្វក់នោះជាច្រើន»។
សហគ្រិននានា និយាយថា មានឱកាសដែលកំពុងតែរង់ចាំ ដែលគេមិនទាន់ដឹងនៅឡើយ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកការពារបរិស្ថានថ្លែងជាយូរណាស់មកហើយថា វត្ថុជ័រដែលប្រើតែម្តងហើយបោះចោល គឺជាឫសគល់នៃបញ្ហា។
លោក Amos Wemanya នៃអង្គការ Greenpeace Africa ថ្លែងថា៖ «អ្វីដែលសាជីវកម្មទាំងនេះ ត្រូវធ្វើគឺ វិនិយោគក្នុងការស្រាវជ្រាវ និងការអភិវឌ្ឍ ហើយនឹងអភិវឌ្ឍឲ្យមានជម្រើសផ្សេងក្រៅពីសារធាតុធ្វើពីជ័រ។ ឧទាហរណ៍ យើងធ្លាប់ប្រើដបធ្វើកែវ នៅប្រទេសកេនយ៉ានេះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដូចអ្នកដឹងហើយ ថាគេអាចរកប្រាក់ចំណេញបានច្រើនណាស់ពីដបប្លាស្ទិក ដូច្នេះ ពួកគេ មិនសុខចិត្ត ទៅវិនិយោគលើប្រព័ន្ធប្រើប្រាស់ឡើងវិញ ដែលយើងត្រូវឲ្យដបទៅវិញ ដើម្បីបានប្រាក់តម្កល់នោះទេ»។
ប្រទេសកេនយ៉ា បានទទួលជោគជ័យក្នុងការហាមប្រាមមិនឲ្យប្រើប្រាស់ថង់ប្លាស្ទិកនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៧ ហើយនឹងបានដាក់បម្រាមមិនឲ្យប្រើប្រាស់ដបប្លាស្ទិកនៅតាមឆ្នេរសមុទ្រ និងសួនសាធារណៈ។ សកម្មជនការពារបរិស្ថានអះអាងថា បើមិនដាក់បម្រាមមិនឲ្យប្រាស់វត្ថុដែលមានសារធាតុ P-E-T ទេនោះ ការច្នៃប្លាស្ទិកធ្វើជាវត្ថុប្រើប្រាស់ឡើងវិញ គ្រាន់តែជាដំណោះស្រាយដ៏តូចមួយ សម្រាប់បញ្ហាដ៏ធំតែប៉ុណ្ណោះ៕
ប្រែសម្រួលដោយអ្នកស្រី លី ម៉ូរីវ៉ាន់
