ថ្ងៃមួយទៀតក៏ត្រូវបានបញ្ចប់នៅឯសាលា Ataturk ក្នុងទីក្រុងអ៊ីស្តង់ប៊ុល។ កុមារជនជាតិតួកគីជាងមួយពាន់នាក់ចេញពីសាលាហើយតម្រង់ទៅផ្ទះ។
ចំណែកអ្នកឯទៀត សាលារៀនទើបតែចាប់ផ្តើមប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្បែរកាច់ជ្រុងទ្វារចូលមួយទៀត កុមារជនជាតិស៊ីរីដែលអន្ទះអន្ទែង ចំនួន៧០០នាក់ កំពុងរង់ចាំដើម្បីចូលរៀន។ អ្នកដែលកំពុងស្វាគមន៍ពួកគេនោះគឺលោក Sitki Dayar។ លោកគឺជាអ្នកសម្របសម្រួលនៃកម្មវិធីសាកល្បងមួយនេះ រៀបចំដោយក្រសួងអប់រំតួកគីដែលបានចាប់ផ្តើមកាលពីឆ្នាំមុន។ កម្មវិធីនេះបង្កើតឲ្យសាលាមានភាពស្របគ្នាដែលទាំងកុមារនិងគ្រូបង្រៀនគឺជាជនជាតិស៊ីរី។ យោងតាមលោក Dayar ថា ពួកគេមានភាពភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងតាំងពីដំបូង។
លោកនិយាយថា យើងត្រូវបានស្នើដោយក្រសួងអប់រំក្នុងការផ្តល់បន្ទប់រៀនចំនួនបួនថ្នាក់ ដោយគិតថាបួនថ្នាក់ នឹងគ្រប់គ្រាន់ហើយ ប៉ុន្តែយើងបានបើកដល់ទៅ១៨ថ្នាក់។ ប្រសិនបើយើងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ យើងអាចបង្កើតបន្ទប់រៀនគុណនឹងពីរ វាគឺពិតជាតម្រូវការមួយ។
ឪពុកម្តាយជនជាតិស៊ីរីបង្ហាញខ្លួនជារៀងរាល់ថ្ងៃជាមួយនឹងកុមារថ្មីៗ។ ដូចដែលបានកើតឡើងជុំវិញពិភពលោក កុមារមួយចំនួនមានការភ័យខ្លាចបន្តិចបន្តួចពេលដែលចាកចេញពីឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេជាលើកដំបូង។
កម្មវិធីនេះ មានបង្រៀនវេយ្យាករណ៏ ការអាន ការសរសេរភាសាអារ៉ាប់ជាមូលដ្ឋាន ប៉ុន្តែលោក Mohamedel Hummadi និយាយថា ថ្នាក់ភាសាបរទេសក៏បានបើកដែរ ដែលរួមមានភាសាតួកគីផងដែរ។
នៅពេលដែលសាលានេះបានបើក វាបានដោះស្រាយបញ្ហាធំមួយសម្រាប់សិស្សានុសិស្សជាច្រើន។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា វត្តមាននៃសាលាមួយនេះ ជាពិសេសសម្រាប់កុមារអាយុចាប់ពី៥ ដល់១០ឆ្នាំ គឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ដូច្នេះ ក្មេងៗជំនាន់នេះអាចទទួលបានចំណេះដឹងនិងវប្បធម៌ ដែលវាជារឿងដ៏ប្រសើរមួយ។
លោកនាយកសាលា Ercan Polat បានមានប្រសាសន៍ថា សាលានេះត្រូវបានបង្កើតឡើងបន្ទាប់ពីកុមារជនជាតិស៊ីរីមានការលំបាកក្នុងការចុះសម្រុងគ្នាក្នុងសាលារដ្ឋរបស់តួកគី។
លោកនិយាយថា នៅពេលដែលកុមារស៊ីរីចូលសាលាតួកគី ពួកគេរៀនតាមកម្មវិធីសិក្សារបស់តួកគី។ ដោយសារតែបញ្ហាភាសា ពួកគេមិនអាចរៀនតាមវគ្គសិក្សាបានទេ។ នៅពេលដែលឆមាសបញ្ចប់ ពួកគេរៀនបានតែភាសាតួកគីបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែធ្លាក់ក្នុងមុខវិជ្ជាផ្សេងទៀត។
ការព្រួយបារម្ភបានកើនឡើងក្នុងចំណោមឪពុកម្តាយមួយចំនួនដូចជាលោក Besma Fistik។ លោកបារម្ភថា មិនមានពេលវេលាច្រើនទៀតនោះទេ។
«ជំនាន់មួយនេះអាចនឹងឈានរកអំពើភេវរកម្មដោយផ្ទាល់។ គ្មានការអប់រំ គ្មានថវិកា។ ពួកគេនឹងមិនមានអ្វីទាំងអស់សម្រាប់រកប្រាក់ចំណូល។ បញ្ហានឹងមានកាន់តែច្រើនជាមួយនឹងជនជាតិស៊ីរី ជាពិសេសក្នុងប្រទេសតួកគី។
មានកម្មវិធីអប់រំដូចកម្មវិធីមួយនេះ គឺមានសង្ឃឹម។
«ខ្ញុំចង់ក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិតដើម្បីកសាងស៊ីរីឡើងវិញ»។
ការចង់ត្រឡប់ទៅមាតុភូមិដើម្បីកសាងប្រទេសរបស់ពួកគេឡើងវិញ គឺជាមនោសញ្ចេតនាមួយដែលត្រូវបាននិយាយម្តងហើយម្តងទៀតដោយកុមារជាច្រើន។ ក្តីសង្ឃឹមនោះគឺថា ជាមួយនឹងការអប់រំ កុមារស៊ីរីជំនាន់នេះអាចចាប់ផ្តើមកសាងអនាគតដ៏ភ្លឺស្វាងមួយ៕
ប្រែសម្រូលដោយ ទុំ ម្លិះ
