ភ្ជាប់​ទៅ​គេហទំព័រ​ទាក់ទង

ព័ត៌មាន​​ថ្មី

អ្នក​ចង​ក្រង​ឯក​សារ​ ចុះ​ស្រាវ​ជ្រាវ​អំពី​ជីវិត​រស់​នៅ​របស់​អ្នក​សហគមន៍​គថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា


លោកស្រី Erin Harrelson កំពុង​សន្ទនា​សំណេះសំណាល​ដោយ​សរសេរ​ជា​គំនូរ​ដោយ​ដៃ ជាមួយនឹង​បងស្រី​គរថ្លង់​ម្នាក់​របស់​លោក ឆាំង យុ នៅ​ឯ​គេហដ្ឋាន​របស់​បងស្រី​របស់​លោក ឆាំង យុ។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ៖ Erin Harrelson)
លោកស្រី Erin Harrelson កំពុង​សន្ទនា​សំណេះសំណាល​ដោយ​សរសេរ​ជា​គំនូរ​ដោយ​ដៃ ជាមួយនឹង​បងស្រី​គរថ្លង់​ម្នាក់​របស់​លោក ឆាំង យុ នៅ​ឯ​គេហដ្ឋាន​របស់​បងស្រី​របស់​លោក ឆាំង យុ។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ៖ Erin Harrelson)

កំណត់​និពន្ធ៖ លោកស្រី​ Erin Moriaty Harrelson​គឺជា​អ្នក​ស្រាវ​ជ្រាវ​ថ្នាក់​បណ្ឌិត​ជាន់​ខ្ពស់​ម្នាក់​ផ្នែក​នរវិទ្យា​នៃ​សាកលវិទ្យាល័យ​អាមេរិកាំង ​ហើយ​លោកស្រី​ក៏​ជា​អ្នក​គ​ថ្លង់​ម្នាក់​ដែរ។ នៅ​ពាក់​កណ្តាល​ឆ្នាំ២០១៤​នេះ លោកស្រី​ត្រូវបាន​ជ្រើស​រើស​ជា​អ្នក​ស្រាវជ្រាវ​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ស្រាវជ្រាវ​៥នាក់​ ដែល​ទទួល​បាន​អាហាររូបករណ៍​ស្រាវជ្រាវ​តាម​រយៈ​ការ​និទាន​រឿង​ក្នុង​រូបភាព​ប្រព័ន្ធ​ឌីជីថល​ក្រោម​ការ​ឧបត្ថម្ភ​របស់​កម្មវិធី​ Fulbright ​នៃ​ក្រសួង​ការបរទេស​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ លោក​ស្រី Harrelson ​កំពុង​ស្ថិត​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​ដើម្បី​ចង​ក្រង​ឯកសារ​ស្តី​អំពី​ជីវិត​របស់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​គថ្លង់​កម្ពុជា។ លោកស្រី​សង្ឃឹម​ថា​គម្រោង​ស្រាវជ្រាវ​របស់​លោក​ស្រី​អំពី​ស្ថានភាព​នៃ​ភាព​ពិការ​គថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា​នឹង​ផ្តល់​ជា​ទិន្នន័យ​បម្រើ​ដល់​ការ​តាក់តែង​គោល​នយោបាយ​ដើម្បី​លើក​កម្ពស់​ការ​យល់​ដឹង​អំពី​ភាព​ពិការ​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា ​និង​ដើម្បី​បង្កើត​ជា​ឱកាស​ដល់​ប្រជា​ពល​រដ្ឋ​គថ្លង់​កម្ពុជា​ឲ្យ​ទទួល​បាន​ប្រយោជន៍​ពី​វិស័យ​អប់រំ ​និង​ការ​អភិវឌ្ឍ​របស់​កម្ពុជា។ ក្នុងពេល​ថ្មីៗ​នេះ​នាង​ទែន សុខ​ស្រី​និត​នៃ​វីអូអេ​បាន​សម្ភាស​តាម​អ៊ីម៉េល​ជាមួយ​នឹង​លោក​ស្រី Harrelson ​អំពី​គម្រោង​របស់​លោកស្រី៖

ទាញ​យក​ពី​តំណភ្ជាប់​ដើម

VOA​៖ តើមូល​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​លោក​ស្រី​ជ្រើស​រើស​មក​ប្រទេស​កម្ពុជា​ដើម្បី​អនុវត្ត​គម្រោង​ស្រាវ​ជ្រាវ​របស់​លោក​ស្រី​?

លោកស្រី Erin Moriarty Harrelson៖ ជានិច្ចកាល​ ខ្ញុំចាប់​អារម្មណ៍​ខ្លាំង​មក​លើ​ប្រាសាទ​អង្គរ​វត្ត ​និង​ភាព​អច្ឆរិយ​ខាង​បុរាណ​វិទ្យា​របស់​កម្ពុជា។ មាន​ពេល​មួយ​ ខ្ញុំ​ចង់​ក្លាយ​ជា​បុរាណ​វិទូ ​ហើយ​ចាប់​អារម្មណ៍​ខ្លាំង​លើ​អរិយធម៌​បុរាណ។ ហើយ​ថ្មីៗ​នេះ​ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ថ្នាក់​បណ្ឌិត​របស់​ខ្ញុំ​ខាង​មុខ​វិជ្ជា​នរវិទ្យា​ ខ្ញុំ​បាន​អាន​អត្ថ​បទ​កាសែត​មួយ​ អំពី​ប្រវត្តិ​ភាសាគថ្លង់ និង​អំពី​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា។ អត្ថបទ​នេះ​ បាន​លើក​ឡើង​ថា ​នៅ​កម្ពុជា​ គ្មាន​ភាសា​ជាតិ​សម្រាប់​អ្នក​គ​និង​សហគមន៍សម្រាប់​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ទេ​ រហូត​ដល់​ពេល​អង្គ​ការ​ក្រៅ​រដ្ឋា​ភិបាល​បាន​មក​ដល់​កម្ពុជា​ ក្រោយ​ អ៊ុនតាក់។ ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ពិបាក​នឹង​ជឿ​ការ​អះ​អាង​នេះ ​ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍ពី​ភាព​ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​ប្រវត្តិ​សាស្ត្រ​ថ្មីៗ​នេះ​នៃ​ភាសា​គថ្លង់​មក​លើ​ការ​អភិវឌ្ឍអត្ត​សញ្ញាណ​ និង​សហគមន៍។ ខ្ញុំ​ចង់​ដឹង​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​ ថា​មាន​អ្វី​កើត​ឡើង​នៅ​កម្ពុជា​ ហើយខ្ញុំ​បាន​មក​កម្ពុជា​លើក​ដំបូង​បង្អស់​នៅ​ឆ្នាំ​២០០៩​ជាមួយ​នឹង​ស្វាមី​របស់​ខ្ញុំ។ យើង​បាន​ជួប​នឹង​ស្ត្រី​គថ្លង់​ម្នាក់​ ដែល​ជា​អ្នក​លក់​ដូរនៅ​ខេត្ត​សៀម​រាប​ ប៉ុន្តែ​ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ដឹង​ថា ​គាត់​ជា​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​នោះ​ទេ​ ពី​ព្រោះ​គាត់និយាយ​សន្ទនា​បាន​យ៉ាង​ល្អ​ជាមួយ​នឹង​អតិថិជន​របស់​គាត់។ ស្វាមី​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា​ ស្ត្រី​ម្នាក់​នោះ​គឺ​ជា​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ ហើយ​ខ្ញុំ​សួរ​ស្វាមី​ខ្ញុំ​ថា​ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​គាត់​ដឹង? ស្វាមី​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា ​គាត់​ដឹង​តាម​រយៈ​សំឡេង​របស់​ស្ត្រី​នោះ។ ខ្ញុំ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ ព្រោះ​មើលទៅ​ គាត់អាច​សន្ទនាបាន​យ៉ាង​ល្អ​ជាមួយ​នឹង​អតិថិជន​ ដែល​ពូ​កែ​ត​ថ្លៃ។ ព្រឹត្តិការណ៍​នេះ​ បាន​ជំរុញ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ពិចារណាបន្ថែម​ទៀត​ អំពី​ភាសា​គថ្លង់​ស្តង់​ដារ​ និង​អំពី​ការណ៍​ដែល​ថា​ ភាសា​រួម​គ្នា​មួយ​មិន​ចាំ​បាច់​ប្រើ​សម្រាប់​ការ​ទំនាក់​ទំនង​គ្នា​ដោយ​ប្រសិទ្ធ​ភាព​នោះ​ទេ។ ដូច្នេះ​ ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​ត្រឡប់​មក​កម្ពុជា​វិញ ​ដើម្បី​ធ្វើគម្រោងស្រាវ​ជ្រាវមួយ​ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​មក​កម្ពុជាជា​ច្រើន​ដង​ ដើម្បី​ចុះ​ស្រាវ​ជ្រាវ​សម្រាប់​ការ​សរសេរ​និក្ខេបទ​របស់​ខ្ញុំ។

លោក​ស្រី Erin Harrelson កំពុងសម្ភាសប្រជា​ពលរដ្ឋ​គរ​ថ្លង់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​នៅ​ក្រៅ​ក្រុង​ភ្នំពេញ ជាមួយ​នឹង​អ្នក​បក​ប្រែភាសា​គរ​ថ្លង់​របស់​លោក​ស្រី។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ៖ Erin Harrelson)
លោក​ស្រី Erin Harrelson កំពុងសម្ភាសប្រជា​ពលរដ្ឋ​គរ​ថ្លង់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​នៅ​ក្រៅ​ក្រុង​ភ្នំពេញ ជាមួយ​នឹង​អ្នក​បក​ប្រែភាសា​គរ​ថ្លង់​របស់​លោក​ស្រី។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ៖ Erin Harrelson)

VOA​៖ តើ​លោក​ស្រី​សង្ឃឹម​ថា​នឹង​សម្រេច​បានអ្វី​ខ្លះ​ពី​គម្រោង​ស្រាវ​ជ្រាវ​របស់​លោក​ស្រី​?

លោក​ស្រី Harrelson៖ ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា​ នឹង​ជួយ​លើក​កម្ពស់​ការ​យល់​ដឹង​អំពី​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា ​និង​អំពី​ជីវភាព​រស់​នៅ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់ពួកគេ។ ខ្ញុំ​ក៏​គ្រោង​នឹង​បង្កើត​សម្ភារៈ​សិក្សា​ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ និង​អង្គ​ការ​ក្រៅ​រដ្ឋា​ភិបាល ដែល​ធ្វើ​ការ​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់ ​ប្រើ​ប្រាស់​សម្រាប់គម្រោង​អប់​រំ​របស់​គេ។ ខ្ញុំ​ក៏​សង្ឃឹម​ថា​ នឹង​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការ​យល់​ដឹង​ប្រសើរ​ជាង​នេះ​ អំពី​ស្ថាន​ភាព​នៃ​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា​ ក្រុម​គ្រួសារ​ និង​សហគមន៍​របស់​អ្នកពិការ​គ​ថ្លង់។ អង្គ​ការ​ក្រៅ​រដ្ឋា​ភិបាល​ខ្លះ ​បាន​ស្នើ​សុំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចែក​រំលែក​ទិន្នន័យ ​ដែល​ខ្ញុំ​ស្វែង​រក​បាន​ ដើម្បី​ជួយ​ដល់​កិច្ច​ការ​របស់​គេ​ ហើយ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​រំពឹង​ថា ​នឹង​អាច​ចែក​រំលែក​ទិន្នន័យ​ទាំង​នោះ​ជាមួយ​នឹង​អង្គ​ការ​ទាំង​នោះ​ ហើយ​សង្ឃឹម​ថា​ អង្គការ​ទាំង​នោះ​ជួយ​ឧបត្ថម្ភ​ដល់​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា​កាន់​តែ​ប្រសើរ​ឡើង។ ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា​ នឹង​មាន​ការ​ពិភាក្សា​ ថា​តើ​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​នៅ​តាម​តំបន់​ជន​បទ​កម្ពុជា ​អាច​ត្រូវ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ និង​ទទួល​បាន​ការ​អប់​រំ​ឲ្យ​ប្រសើរ​ជាង​នេះ​បានដោយ​របៀប​ណា។

VOA៖ ដោយ​សារ​តែលោក​ស្រី​ជា​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ម្នាក់​ដែរ​ តើ​លោក​ស្រី​ជួប​នឹង​ផល​ពិបាក​អ្វី​ខ្លះ​ក្នុង​ការ​អនុវត្ត​គម្រោង​ស្រាវ​ជ្រាវ​នេះ​នៅ​កម្ពុជា?

លោក​ស្រី Harrelson៖ រាល់​ថ្ងៃ​ ខ្ញុំអាច​ទំនាក់​ទំនង​បាន​ល្អ​គួរ​សមជាមួយ​ប្រជាពល​រដ្ឋ​កម្ពុជា​ហើយ​រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ ​ខ្ញុំ​ពិត​ជាមិន​បាន​ប្រឈម​នឹង​ភាព​រើស​អើង ដោយ​សារ​តែ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ប៉ុន្មាន​ទេ។​ កត្តា​ប្រឈម​ធំបំផុត​របស់​ខ្ញុំ​ គឺ​ការ​ទទួល​បាន​ព័ត៌មាន។ ទូរទស្សន៍​មិន​មាន​ការ​ប្រែ​សម្រួលជា​អក្សរ​លើ​កញ្ចក់​ទូរ​ទស្សន៍ទេ​ ដូច្នេះ​ ខ្ញុំ​មិន​អាច​មើល​ទូរ​ទស្សន៍​បានទេ​នៅ​ទី​នេះ​ ហើយ​ខ្ញុំ​មិន​ទទួល​បាន​សេវា​កម្ម​ជា​ខ្សែ​វីដេអូ​ ដែល​ជា​សេវាកម្ម​មួយ​ដែល​ខ្ញុំ​អាច​វាយ​ទូរស័ព្ទ​បាន​ តាម​រយៈការ​ប្រែ​សម្រួល​ជា​ភាសា​គ​ថ្លង់មួយ។​ អាស្រ័យ​ហេតុ​នេះ ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​ពឹង​ពាក់​មិត្តភ័ក្ត​របស់​ខ្ញុំ​ ដែល​អាចនិយាយ​ និង​ស្តាប់​បាន​ ឲ្យ​ជួយ​ទិញ​ភីហ្សា​ឲ្យ​ខ្ញុំរាល់​ពេល។ នៅ​កម្ពុជា ​ខ្ញុំ​មិន​សូវ​ញុំា​អាហារ​បញ្ជាទិញ​ស្រាប់​ប៉ុន្មាន​ទេ​ មិន​ដូចពេល​ដែល​ខ្ញុំនៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ទេ​ ព្រោះ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​និយាយ​តាម​ទូរស័ព្ទ​បាន​ តែ​ នេះ​គឺ​ជា​រឿង​ល្អ​ដល់​សុខ​ភាព​ខ្ញុំ​ទៅ​វិញ​ទេ។

ហើយ​ ខ្ញុំ​គ្មាន​បញ្ហា​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ណា​មក​ណា​ទេ​រាល់​ថ្ងៃ​នេះ ​ខ្ញុំ​អាច​ទាក់​ទង​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​បើក​ tuk tuk ​បើ​ខ្ញុំ​ចង់​ទៅ​ផ្សា​ និង​កន្លែង​ផ្សេងៗ។​

ប៉ុន្តែ​ ​កត្តា​ប្រឈម​ធំបំផុត​របស់​ខ្ញុំ​មួយ​ទៀត​ គឺសមត្ថភាព​ទាក់​ទងជា​«ផ្លូវ​ការ​»​ នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​សម្ភាស​ឬ​ជួប​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​និយាយ​ភាសា​អង់​គ្លេស​ដែល​មិន​ចេះ​ប្រើ​ភាសា​គថ្លង់។ ខ្ញុំ​ពិត​ជា​មាន​សំណាង ​ដែល​ទទួល​បាន​ការ​គាំ​ទ្រ​ពី​អង្គការ​ក្រៅ​រដ្ឋា​ភិបាល​ចំនួន​២​ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ការ​ជាមួយ​ គឺ​អង្គ​ការ​គម្រោង​អភិវឌ្ឍន៍​សម្រាប់​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ (DDP) ​និង​អង្គ​ការ​គ្រួសារ​ថ្មី។​ អង្គ​ការ​គម្រោង​អភិវឌ្ឍន៍​សម្រាប់​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ បាន​ផ្តល់​ពេល​វេលា ​ធន​ធាន​ និង​បុគ្គលិក​ និង​ការ​ផ្តល់​ព័ត៌មាន​ផ្សេងៗ​ឲ្យ​ខ្ញុំ។ កត្តា​ប្រឈម​មួយ​ទៀត​គឺថា​ គ្មាន​អ្នក​ប្រែ​សម្រួល​ភាសា​គ​ថ្លង់របស់​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ទេនៅ​កម្ពុជា ​ដូច្នេះ ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​ស្វែង​រក​ដំណោះ​ស្រាយ​ច្នៃ​ប្រឌិត​ផ្សេងៗ​ ដើម្បី​ទាក់​ទងជាមួយ​នឹង​អ្នក​មិន​ចេះ​ភាសា​គថ្លង់។ គម្រោង​អាហារូប​ករណ៍​ Fulbright ​និង​ក្រសួង​ការ​បរទេស​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ បាន​ជួយ​ផ្តល់​អ្នក​ប្រែ​សម្រួលជា​ភាសា​គ​ថ្លង់​របស់​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ មក​ពី​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​ទាក់​ទងដោយ​មាន​ប្រសិទ្ធភាព ខណៈ​ពេល​ដែល ​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​បង្កើត​ទំនាក់​ទំនង​ជាមួយ​នឹង​អង្គ​ការ​ក្រៅ​រដ្ឋាភិបាល​នៅ​ទីក្រុង​ភ្នំ​ពេញ​ ដោយ​ជួប​សន្ទនា​ជាមួយ​នឹង​មេដឹក​នាំ​សំខាន់ៗ ​និង​មន្ត្រី​រដ្ឋា​ភិបាល​កម្ពុជា។ ថ្មី​ៗ​នេះ​ ខ្ញុំ​បាន​រៀនភាសា​គ​ថ្លង់​របស់​កម្ពុជា​បាន​ចេះ​ច្រើន​ជាង​មុន ​ហើយ​អាច​ប្រើភាសា​នេះ​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​បក​ប្រែ​ភាសា​អង់គ្លេស​ទៅ​ជាខ្មែរ​របស់​ខ្ញុំ​ ប៉ុន្តែ​ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ពិបាក​ ពី​ព្រោះ​វា​ចំណាយ​ពេល​យូរ។

វា​ពិត​ជា​ពិបាក​ក្នុង​ការ​ទទួល​បាន​ព័ត៌មាន​ និង​ការ​ធ្វើ​ទំនាក់​ទំនង ​ប៉ុន្តែ​ ការ​គាំទ្រ​ពី​គម្រោង​អាហារូប​ករណ៍​ Fulbright ​របស់​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ និង​ស្ថានទូត​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​នៅ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ ​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ខ្ញុំ ​ដោះ​ស្រាយ​កត្តា​ប្រឈម​ទាំង​អស់​នេះ។ ខ្ញុំ​មិន​ទទួល​បាន​ព័ត៌មាន​ ដូច​គ្នា​នឹងមនុស្ស​ដែល​និយាយ​បាន​ និង​ស្តាប់​ឮ​ទេ ​ប៉ុន្តែ​ ខ្ញុំ​មាន​ដំណោះ​ស្រាយ​ផ្សេងៗ​ ដោយ​រៀប​ចំ​ផែន​ការ​ដោយ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន ​និង​ទទួល​បាន​ការ​គាំ​ទ្រ​ពី​មនុស្ស ​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​និយាយ​ជាមួយ។ មនុស្ស​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ជួបនៅ​កម្ពុជា​ មាន​ទឹក​ចិត្ត​ល្អ​ ដោយ​ចែក​រំលែក​សាច់​រឿង​ជីវិត​ និង​ធន​ធាន​របស់​គេ​ជាមួយ​នឹង​ខ្ញុំ ហើយ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ដឹង​គុណ​ពួក​គាត់​ទាំង​អស់​គ្នា។​ ហើយ​ខ្ញុំ​គិត​ថា​ ខ្ញុំ​មិន​អាច​ទទួល​បាន​ជោគ​ជ័យ​ ប្រសិន​បើ​ខ្ញុំ​គ្មាន​ការ​គាំ​ទ្រ​ និង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ពី​សារៈសំខាន់​នៃ​កិច្ច​ការ​ស្រាវ​ជ្រាវ​នេះពី​គម្រោង​អាហារូប​ករណ៍​ Fulbright ។

លោក​ស្រី Erin Harrelson ក្នុង​សម្លៀក​បំពាក់​ប្រពៃ​ណី​ខ្មែរ បាន​ចូលរួម​ក្នុង​ពិធី​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​បែប​ប្រ​ពៃ​ណី​ខ្មែរ​របស់ស្វាមី​ភិរិយា​គរ​ថ្លង់​មួយ​គូរ។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ៖ Erin Harrelson)
លោក​ស្រី Erin Harrelson ក្នុង​សម្លៀក​បំពាក់​ប្រពៃ​ណី​ខ្មែរ បាន​ចូលរួម​ក្នុង​ពិធី​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​បែប​ប្រ​ពៃ​ណី​ខ្មែរ​របស់ស្វាមី​ភិរិយា​គរ​ថ្លង់​មួយ​គូរ។ (រូបថតផ្តល់ឲ្យដោយ៖ Erin Harrelson)

VOA​៖ មក​ដល់​ពេល​នេះ ​តើ​លោក​ស្រី​បាន​រក​ឃើញ​អ្វី​ខ្លះ​ពី​បញ្ហា​ពិការ​ភាព​នៅ​កម្ពុជា? តើ​លោក​ស្រី​យល់​ថា​ អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា​ត្រូវ​បាន​ផ្តល់ឱកាសឲ្យ​ទទួល​បាន​ការ​អប់រំ ​និង​អត្ថ​ប្រយោជន៍​ពី​ការ​អភិវឌ្ឍ​របស់​កម្ពុជា​កម្រិត​ណា​ដែរ?

លោក​ស្រី​ Harrelson៖ ខ្ញុំ​បាន​សិក្សា​ដឹង​ថា​ អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​ បាន​ប្រឈម​នឹង​កត្តា​ប្រឈម​ច្រើន​ ដោយសារ​តែ​បញ្ហា​ភាសា។ គ្រួសារ​ជា​ច្រើន​ មិន​ទទួល​ស្គាល់​ថា​ កូន​របស់​គាត់​ជា​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​ទេ​ រហូត​ដល់​ពេល​កុមារ​ឈាន​ដល់​ដំណាក់​កាល​អភិវឌ្ឍទទួល​យក​ភាសា។ មក​ដល់​ពេល​នេះ​ គ្រួសារ​ទាំង​នេះ​ មិន​ដឹង​ទៅ​រក​ជំនួយ​ពី​ទី​ណា​ទេ។ គ្រួសារ​ជា​ច្រើន​បាន​ចំណាយ​ប្រាក់​សន្សំ​លើ​ថ្លៃ​ថ្នាំ​ពេទ្យ ​និង​គ្រូ​ថ្នាំ​បុរាណ ​ដោយ​សង្ឃឹម​ថា​ អាច​ជួយ​ព្យាបាល​កូន​របស់​គេ​បាន។ នៅ​ពេល​នោះ​ ដោយ​សារ​តែ​ពួក​គេ​មិន​ដឹង​ពី​ភាសា​គថ្លង់​របស់​កម្ពុជា ​ឫគម្រោងផ្សេងៗ​ ដែល​ផ្តល់​ការ​អប់​រំ​ជា​ភាសា​គ​ថ្លង់ គ្រួសារ​ទាំង​នេះ​បាន​ខិត​ខំ​ថែ​រក្សា​ និង​ថ្នាក់​ថ្នមកូន​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។​ គ្រួសារ​ខ្លះបាន​បង្កើត​មធ្យោបាយ​ផ្សេង​ៗ​សម្រាប់​ការ​សន្ទនា​ តាម​រយៈ​កាយ​វិការ​ ដូច​ជា​ការ​ចង្អុល និង​គូរ​រូប ​ហើយ​គ្រួ​សារ​ខ្លះ​មិន​បាន​ធ្វើ​ដូច្នេះ​ទេ។​

អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​ជា​ច្រើន​រស់​នៅ​តាម​ខេត្ត ​ឬ​ក្នុង​តំបន់​ ដែល​គ្មានគម្រោង​អប់​រំ​សម្រាប់​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់ ​ដូច្នេះ​ ក្រុម​គ្រួសារ​ត្រូវ​តែផ្លាស់​ទី​លំនៅ​ ឬ​ផ្ញើ​កូន​របស់​ខ្លួនទៅ​ឲ្យរស់​នៅ​ក្នុង​អង្គ​ការ ដែល​មាន​គម្រោង​អប់​រំ​សម្រាប់​អ្នក​គថ្លង់​ ដូច​ជា​នៅ​ទី​ក្រុង​ភ្នំពេញ ខេត្ត​កំពង់ចាម ​កំពត ​សៀមរាប ​និង​ខេត្ត​បាត់​ដំបង។ គ្រួសារ​ជា​ច្រើន​ខ្លាច​ ហើយ​មិនហ៊ាន​បញ្ជូន​កូន​របស់​ខ្លួន​ទៅ​រស់​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ផ្ទះ​ទេ ​ហើយ​ក៏​មិន​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​លើ​អង្គ​ការ​ក្រៅ​រដ្ឋា​ភិបាលដែរ​ ដោយ​សារ​តែ​ភ័យ​ខ្លាចអំពី​ការ​ជួញ​ដូរ​មនុស្ស។ ជាញឹក​ញាប់​ គ្រួ​សារ​ទាំង​នេះ​មិន​ចង់​បញ្ជូន​កូន​ ដែល​គថ្លង់​ទៅ​កាន់​អង្គ​ការ​ ដែល​អប់​រំអ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ ពីព្រោះ​អង្គ​ការ​ទាំង​នោះ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​លំនៅ​ដ្ឋាន​របស់​គាត់។ ថ្មីៗ​នេះ​ ខ្ញុំ​បាន​ចូល​រួម​ក្នុង​គម្រោង​អប់​រំ​តាម​ភូមិ​របស់​អង្គ​ការ​គម្រោង​អភិវឌ្ឍ​សម្រាប់​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ នៅ​ពេល​ដែល​បុគ្គលិក​អង្គការ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ដំណើរចុះ​តាម​ភូមិ​នៅ​តំបន់​ជន​បទ។ ភាគ​ច្រើន​ ក្រុម​គ្រួ​សារ​ទាំង​នោះ​ តែង​តែ​និយាយ​ថា​ ពួក​គាត់​ចង់​ឲ្យ​កូន​ ដែល​ពិការ​គ​ថ្លង់​របស់​គាត់​ ទទួល​បាន​ការ​អប់​រំ ប៉ុន្តែ​ គម្រោង​អប់​រំ​នោះ​មាន​ទី​តាំង​នៅ​ឆ្ងាយ​ពេក។​

អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​មិន​ទទួល​បាន​ការ​អប់​រំ​ ដូច​គ្នា​នឹង​អ្នក​ដែល​និយាយ​បាន​ និង​ស្តាប់​ឭ​នោះ​ទេ ជា​ពិសេស​ បើ​សិន​ជា​ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ឲ្យ​ទៅ​រៀន​នៅ​សាលា​រៀន​ ដែល​គ្រូបង្រៀន​មិន​ចេះ​ប្រើ​ភាសា​គ​ថ្លង់​ ឬ​មិន​យល់​ពី​ការ​ប្រាស្រ័យ​ទាក់​ទង​ជាមួយ​នឹង​អ្នកគ​ថ្លង់។ យ៉ាង​ណា​មិញ ​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​មាន​ធន​ធាន​ច្រើន។ ពួក​គាត់​នឹង​ខិត​ខំ​ស្វែង​រក​វិធី​ ដើម្បី​ទទួល​បាន​អ្វី ​ដែល​ពួក​គេ​ត្រូវ​ការ​ ប៉ុន្តែ​ ឧបសគ្គ​ខាង​សង្គម​ និង​ខាង​ព័ត៌មាន​នៅ​តែ​ជា​ការ​លំបាក។​

VOA៖ បើ​ប្រៀប​ធៀប​នឹង​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​នៅ​កម្ពុជា ​តើ​លោក​ស្រី​យល់​ថា ​លោក​ស្រី​ត្រូវ​បាន​ទទួលការ​ប្រាស្រ័យ​ទាក់​ទងប្រសើរ​ជាង​ អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​នៅ​តាម​តំបន់​ជន​បទ​កម្ពុជា​ដែរ​ឬ​ទេ​?

លោក​ស្រី​ Harrelson៖ ​ប្រាកដ​ណាស់ ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ត្រូវ​បានទទួ​ល​ការ​ប្រាស្រ័យ​ទាក់​ទង​ដ៏ប្រសើរ ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ពិការ​គ​ថ្លង់​ម្នាក់​ ដោយ​សារ​តែ​ខ្ញុំ​ជា​ជន​ជាតិ​ស្បែក​ស​មក​ពី​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ខ្ញុំ​យល់​ថា ​នេះ​គឺ​ដោយ​សារ​តែ​មូល​ហេតុ​ពីរ។ គឺថា​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​យល់​ថា ខ្ញុំ​មាន​ប្រាក់​ ហើយ​ខ្ញុំ​ជា​ជន​ជាតិ​បរទេស​ និង​ជា​អ្នក​ចេះ​ដឹង​ម្នាក់។ នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ដំណើរ​ចុះ​ទៅ​តាម​ភូមិ​ អ្ន​ក​ភូមិ​ជា​ច្រើន​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ ដែល​ដឹង​ថា ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​ ប៉ុន្តែ ​អាច​សរសេរ​បាន។ ជា​ញឹក​ញាប់​ ពួក​គាត់​និយាយ​ថា៖ «អូ! មាន​ជន​ជាតិ​បរទេស​ដែល​គ​ថ្លង់​ដែរ?» អ្នក​ភូមិ​ជា​ច្រើនមិន​ចង់​ជឿ​ថា ​មាន​ជន​ជាតិ​បរទេស​ដែល​គ​ថ្លង់​ទេ។ ពួក​គាត់​បាន​ឈរ​អម​ជុំ​វិញ​ខ្ញុំ ​មើល​ខ្ញុំ​សរសេរ​ ហើយ​សរសើរ​ថា​ ខ្ញុំអាច​សរសេរ​ជា​ភាសា​អង់​គ្លេស​បាន​លឿន។ ខ្ញុំ​សើច ​ហើយ​ប្រាប់​ពួក​គាត់​ថា​ ខ្ញុំ​មិន​ទាន់​ចេះ​សរសេរ​ជាភាសា​ខ្មែរ​នៅ​ឡើយ​ទេ ដូច្នេះ ខ្ញុំមិន​ពូកែ​ ដូច​ពួក​គាត់ថាទេ​!

VOA៖ ជា​ចុង​ក្រោយ ​នាង​ខ្ញុំ​ចង់​ដឹង ​ថាតើ​លោក​ស្រី​យល់​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច​ដែរ​ចំពោះ​បទ​ពិសោធន៍​របស់​លោកស្រី​ក្នុង​ការ​សន្ទនា​ទាក់​ទង​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​គថ្លង់​នៅ​តាម​សហគមន៍​ជនបទ​នៅ​កម្ពុជា​ តាម​ភាសា​គថ្លង់? ហើយ​ ថា​តើ​លោក​ស្រីអាច​យល់​ភាសា​គថ្លង់​របស់​កម្ពុជា​បាន​កម្រិត​ណា?

លោក​ស្រី Harrelson៖ ខ្ញុំ​បាន​រៀន​អំពី​ភាសា​កាយ​វិការ​របស់​កម្ពុជា ​ហើយ​អាច​សន្ទនា​ទាក់ទង​បាន​ល្អ​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​គថ្លង់​ ដែល​ប្រើ​ភាសា​គថ្លង់​របស់​កម្ពុជា។ តាម​ពិត​ទៅ មិន​មាន​ភាសា​គថ្លង់​ជា​សាកល​ទេ​ ប៉ុន្តែ ​ខ្ញុំ​យល់​ថា ​ការ​ចេះ​ភាសា​គថ្លង់​កម្ពុជា​មាន​ភាព​ងាយ​ស្រួល​ដល់​ការ​រៀន​ភាសា​គថ្លង់​ផ្សេង​ទៀត។ យើង​យល់​ពី​ភាសា​គថ្លង់​របស់​យើង​រៀងៗ​ខ្លួន​បាន​យ៉ាង​ល្អ ​ប៉ុន្តែ​ យើង​បាន​ជួប​បញ្ហា​ខ្លះ​ដែរ​ ហើយ​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ ដែល​ជា​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​មាន​ភាព​អត់​ធ្មត់​ជាមួយ​ខ្ញុំ​ ដោយ​និយាយ​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត​ ឬ​ស្វែង​រក​វត្ថុ​ផ្សេងៗ​ ឬ​ធ្វើ​កាយ​វិការ​ជា​ឧទាហរណ៍​ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​យល់​ពី​ខ្លឹម​សារ​នៃភាសា​គថ្លង់​ ដែល​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​បាន​ប្រើ។

ខ្ញុំ​ពិត​ជាមាន​សំណាង​ ដែល​ទទួល​បាន​ស្វាគមន៍​ដ៏​ល្អ ​ដែលមិត្ត​ភក្តិរបស់​ខ្ញុំ​ និង​អ្នក​ពិការ​គថ្លង់​នៅ​កម្ពុជាមាន​ទឹក​ចិត្ត​ល្អ​ ដែល​ផ្តល់​ពេល​វេលា​ បង្រៀន​ខ្ញុំពី​ភាសា​គ​ថ្លង់​ហើយ​មាន​ភាព​អត់​ធ្មត់​ជាមួយ​នឹង​ភាសា​គថ្លង់​របស់​ខ្ញុំ។ ហើយ​នៅ​ពេលដែល​ខ្ញុំ​នៅ​កម្ពុជា​កាន់​តែ​យូរ​ ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា ​ខ្ញុំ​នឹង​អាច​ចេះ​ភាសា​គថ្លង់​របស់​កម្ពុជា​បាន​កាន់​តែ​ប្រសើរ​ឡើង។

VOA៖ ចា៎ស ​សូម​អរគុណ​លោក​ស្រី Harrelson ។​ សូម​ជូន​ពរ​ឲ្យ​លោក​ស្រី​ទទួល​បាន​ជោគ​ជ័យ​ក្នុង​ការស្រាវ​ជ្រាវ​របស់​លោក​ស្រី​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា។ សូម​ជំរាប​លា។

លោកស្រី Harrelson៖ ចា៎ស ​សូម​អរគុណ ​និង​សូម​ជំរាបលា៕

XS
SM
MD
LG