ធិន សៀងលីឈប់រៀននៅពេលដែលគាត់មានអាយុ១៦ឆ្នាំ ដើម្បីជួយឪពុករបស់គាត់រកប្រាក់។ ក្មេងប្រុសភាគច្រើន ដែលធំដឹងក្តីនៅក្នុងភូមិជាមួយធិន សៀងលី នៅខេត្តព្រៃវែងដែរនោះ ក៏ឈប់រៀនដូចធិន សៀងលីដែរ។
ធិន សៀងលីក្តីសុបិនចង់ក្លាយជាអ្នកបើកបរឲ្យអង្គការមួយក្នុងចំណោមអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលរាប់ពាន់ដែលប្រតិបត្តិការក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
នៅក្នុងបទសម្ភាសន៍មួយក្នុងពេលថ្មីៗនេះ លោកបាននិយាយថា៖ «នៅពេលដែលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំចង់ធ្វើជាអ្នកបើកបរ»។
បន្ទាប់ពីឪពុករបស់លោកបានខ្ចីប្រាក់១០០០ដុល្លារពីធនាគារក្នុងស្រុកមួយដើម្បីសាងសង់ផ្ទះថ្មីមួយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានរស់នៅសមរម្យ ធិនសៀងលី ដែលជាកូនច្បងសម្រេចចិត្តចាកចេញពីផ្ទះរបស់គាត់ហើយធ្វើដំណើរមកកាន់រាជធានីភ្នំពេញដើម្បីជួយរកប្រាក់ដោះបំណុលរបស់គ្រួសារ។
នៅទីក្រុងភ្នំពេញ ធិន សៀងលី អូសរទេះលក់ដូងដើម្បីរកប្រាក់។ នៅក្នុងឆ្នាំ២០០៩ បុរសម្នាក់បានមកទាក់ទងធិន សៀងលី ហើយបានប្រាប់ធិន សៀងលី ពីការងារនៅប្រទេសថៃ។ បុរសនោះបានសន្យាថា ធិន សៀងលីនឹងបានការងារ និងប្រាក់ខែច្រើន ប្រសិនបើគាត់ព្រមធ្វើការនៅលើទូកនេសាទថៃ។
ទុក្ខវេនាក្នុងជីវិតរបស់ធិន សៀងលីបានចាប់ផ្ដើមពីពេលនោះមក។
គាត់ចាកចេញពីប្រទេសកម្ពុជាដោយគ្មានឯកសារផ្លូវច្បាប់សម្រាប់ឆ្លងកាត់ព្រំដែនទៅប្រទេសថៃទេ។ គាត់ឆ្លងព្រំដែនតាមប៉ោយប៉ែតនៅពេលយប់។ គាត់ដើរជាមួយមនុស្សរាប់សិបនាក់ផ្សេងទៀតដែលដឹកនាំដោយឈ្មួញកណ្តាលចេញពីទីក្រុងប៉ោយប៉ែតសំដៅប្រទេសថៃ។ បន្ទាប់ពីដើរជាមួយក្រុមរបស់ពួកគាត់បានប្រហែលជាងមួយម៉ោង មានរថយន្ដក្រុងមួយមកដឹកយកពួកគេទៅកាន់ទូកនេសាទ។ គាត់ត្រូវបានគេបានគេសន្យាថា នឹងទទួលបានប្រាក់ខែចំនួន៦០០០បាតប្រលែល១៧៨ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
បន្ទាប់មកពួកគាត់ត្រូវគេបញ្ជូនទៅសមុទ្រដែលនៅទីបំផុតបានមកដល់កោះ Benjina នៃឈូងសមុទ្រឥណ្ឌូនេស៊ី។ នៅថ្ងៃខ្លះគាត់ឃើញទូកយ៉ាងហោចណាស់១០គ្រឿងនៅលើផ្ទៃទឹកសមុទ្រ។ ពេលខ្លះទៀត គាត់ឃើញទូកមានរហូតដល់ប្រហែល៤០គ្រឿង។ ភាគច្រើននៃអ្នកនេសាទដែលនៅលើទូកគឺជាជនជាតិភូមា។ អ្នកនេសាទនៅលើទូករបស់គាត់មានប្រហែល២០នាក់ជាជនជាតិខ្មែរ និងប្រហែល១០នាក់ទៀតជាជនជាតិថៃ។ ពួកគេត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យធ្វើការងារទាំងយប់ទាំងថ្ងៃឥតឈប់ឈរ។ ពួកគេចេញទៅសមុទ្រដើម្បីធ្វើការនេសាទម្តងៗពីបីទៅបួនខែ។ នៅថ្ងៃល្អ ពួកគេចាប់ត្រីបានច្រើន ហើយធិន សៀងលីត្រូវជួយរាយសំណាញ់ចេញ និងទាញសំណាញ់ចូលវិញ។
គាត់តែងសួរប្រធានក្រុមជាញឹកញាប់អំពីប្រាក់ខែដែលគាត់ត្រូវទទួលបាន ហើយត្រូវបានមេក្រុមរបស់គាត់បានប្រាប់ថា លុយនឹងត្រូវបញ្ជូនទៅផ្ទះរបស់គាត់នៅពេលក្រោយ។ ប្រធានក្រុមបាននិយាយថា ធ្វើបែបនេះអាចការពារលុយរបស់គាត់កុំឲ្យគេលួច។ ប្រធានក្រុមបានប្រាប់គាត់ថា កិច្ចសន្យាការងាររបស់គាត់នឹងត្រូវចប់ក្នុងរយៈពេលបីឆ្នាំ ហើយគាត់នឹងទទួលបានប្រាក់របស់គាត់ទាំងអស់។
ក្រោយមក ធិន សៀងលីនឹកអ្នកផ្ទះរបស់គាត់ជាខ្លាំង ហើយគាត់ធុញទ្រាន់នឹងការធ្វើការងារធ្ងន់រយៈពេលយូរ។ នៅពេលដែលគាត់សុំប្រធានរបស់គាត់ទៅផ្ទះម្តងទៀត គាត់ត្រូវប្រធានរបស់គាត់បានប្រាប់ថា គាត់មិនអាចទៅផ្ទះវិញបានទេ។ ប្រធានក្រុមបានប្រាប់គាត់ថា គាត់មានតម្លៃថ្លៃ។
ធិន សៀងលីបានចាប់ផ្តើមបាត់បង់ក្តីសង្ឃឹម។ ថ្ងៃមួយនៅក្នុងឆ្នាំ២០១២ គាត់ត្រូវបានបុរសជនជាតិខ្មែរដូចគ្នាម្នាក់វាយដំយ៉ាងខ្លាំង ដែលធ្វើឲ្យគាត់បែកក្បាល។ នៅលើទូកនោះមិនមានគ្រូពេទ្យទេ ហើយមុខរបួសរបស់គាត់ត្រូវទុកឲ្យជាសះស្បើយដោយខ្លួនឯង។ ដោយធិនសៀងលីខ្លាចត្រូវគេសម្លាប់នៅលើទូកនោះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តគេចខ្លួន។ យប់មួយគាត់បានចាកចេញពីទូកនេសាទរបស់គាត់។ គាត់បានសូមប្រធានក្រុមទូកនេសាទមួយផ្សេងទៀតដែលឲ្យគាត់ធ្វើការនៅលើទូកគេ។
ប្រធានក្រុមថ្មីចិត្តល្អជាងប្រធានក្រុមចាស់។ ប្រធានថ្មីបានផ្តល់លុយឲ្យគាត់ជារៀងរាល់បីឬបួនខែម្តង នៅពេលដែលទូករបស់ពួកគេចូលច្រាំង។
ធិនសៀងលីនិយាយថា ក្រុមនាវិកនៅលើកទូកនេះក៏ជា«មនុស្សដែលត្រូវគេជួញដូរផងដែរ»។
តែគាត់បានបន្ថែមថា ក្រុមនេះ «ធូរស្រាលជាងក្រុមមុន» ។
ក្រុមនាវិកនេះពេលខ្លះត្រូវគេជេរប្រទេច ប៉ុន្តែមិនត្រូវបានគេវាយដំនោះទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ធិន ស៊ាងលីតែងតែចង់រត់គេចខ្លួន។ គាត់បាននិយាយថា «ខ្ញុំចង់រត់។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវរត់ទៅកន្លែងណា។ ខ្ញុំមិនមានសង្ឃឹមទាល់តែសោះថា ខ្ញុំនឹងអាចវិលត្រឡប់ទៅប្រទេសវិញ»។
បន្ទាប់ពីមានរបាយការណ៍កាលពីដើមឆ្នាំស្តីពីធ្វើអាជីវកម្មដែលមានលក្ខណៈដូចជាទាសករដែលបានកើតឡើងនៅឆ្នេរសមុទ្រប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីនោះ ប្រទេសនេះបានចាត់វិធានការបង្ក្រាបការធ្វើអាជីវកម្មទាំងនេះ។ នៅខែឧសភា អាជ្ញាធរនៅលើកោះតូចមួយ ដែលជាកន្លែងអ្នកនេសាទជាច្រើនស្នាក់ បានផ្តល់ឱកាសឱ្យពួកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ធិនស៊ាងលីក៏នៅក្នុងចំណោមនោះដែរ។ អ្នកនេសាទប្រមាណ៣០០នាក់ត្រូវបានសង្គ្រោះ។
ធិន ស៊ាងលីបានជួបជុំជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់វិញ។ ឪពុករបស់ធិន ស៊ាងលីគឺលោកហៃ ក្លូវ អាយុ៤៥ឆ្នាំជាកសិករ ដែលនៅជំពាក់ប្រាក់ធនាគារដោយសារការសង់ផ្ទះថ្មីនេះ បាននិយាយថា លោកសប្បាយចិត្តដែលបានឃើញកូនរបស់គាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ លោកបាននិយាយថា៖ «នៅពេលខ្ញុំឃើញកូនខ្ញុំ ខ្ញុំមានការរំភើបណាស់ដែលខ្ញុំមិនអាចរកពាក្យនិយាយចេញ»។
ធិន សៀងលីបច្ចុប្បន្ននេះធ្វើការនៅរោងចក្រមួយនៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ គាត់អាចរកប្រាក់បាន១២៨ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ ធិន សៀងលីនៅតែស្រមៃថា គាត់នឹងក្លាយជាអ្នកបើកបរ។ គាត់និយាយថា គាត់មានជំនាញថ្មី។
«ខ្ញុំអាចនិយាយភាសាថៃបានខ្លះ»៕
